Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 31

[p. 441]

[Nummer 6]

[Vier gedichten]

Negen

De eerste tinteling (een beetje spanning
in de tepels) nauwelijks merkbaar
enkele weken na de eerste proef.

Later, wanneer het ronder-worden
dag aan dag belangrijk, overdrachtelijk,
halfweg pathetisch wordt en
met een zeker ongemak,
de haren dierlijker, de aders brozer,
de gevoelens instinktief -

en o! de durende, durende dagen
zo gevuld als jezelf
met witgoed en speentjes en borstkolfjes.

De baringlessen lijken ongepast
en de spiegel wat obsceen.
De plaats tussen fornuis en tafel,
het bed, het bad, de schoenen
en de trouwring worden te eng,
benauwend het gevoel van snelheid
in de doorgang.

Gedrenkt in bloed en water
de laatste dagen van het kind
en daarna weent hij eerst
(bijna verdronken) - wordt geboren,
en verloren, losgeknipt,
totdat hij drinkt en ademt.

[p. 442]

 

Dan, middenin de pijn

 

(gevreesd, gewenst, gelaakt)

 

loop je langzaam weer leeg -

 

tot aan de laatste druppels melk

 

enkele maanden later.

 

Meteen lijkt het wel zonde

 

om niet te herbeginnen.

[p. 443]

Weet je het nog: het nauw van Calais?

Toen ik hier nog niet zo lang woonde
en de eerste baby amper wat geluidjes
maakte in zijn witte wieg
vond ik het keukenraam te smal
om vér te kunnen kijken.
Vandaag scheen me de witte tuin
een wijds geval, met zoveel leegte
na het opruimen van blokken.
Een kwestie van gezichtsveld:
het lijkt soms of een vrouw na jaren
bovenaan steeds nauwer
onderaan steeds breder wordt.

[p. 444]

Bijna dertig

Jij beweert van niet
maar toch zijn die kleine rode adertjes
definitief geworden op mijn been
- jaarringen na het derde lot -
en ook de groetjes in mijn buik,
als ik er wat zonnecrème op wrijf
denk ik wel eens terug aan mijn benen
en mijn buik van toen en
aan mijn klein overbodig behaatje
dat er toen eigenlijk alleen maar was
om door jou losgeknipt te worden
in het bosje na schooltijd
of om zichtbaar te zijn
onder mijn truitjes
voor de banken achter mij.

[p. 445]

Een korte storm in november

De ruiten rammelen
het paarse licht sluipt
in de kamer binnen
en de wind komt uit de kelder.
Al mijn zonen slapen nog -
ik, ongewoon klaarwakker
daal behoedzaam van de trap.
De roze stengels van de wilde wingerd
liggen als gebeente opgehoopt
tegen de muur:
een ochtend om te huilen.

In mijn vaders huis
zouden verkoolde blokken dennehout
nog smeulen in de haard:
met kleine rukjes zakten
ze ineen en werden
waardig as.

Op zulke dagen wachtte ik
het vallen van de wind
en liep dan in de natte tuin.
De rozen rilden
en de hoge sparren haalden
achteloos hun schouders op.
Even na schemering stopt dan de regen,
de dunne wolken jagen door de lucht
en overal hoor je het sijpelen van goten.

[p. 446]

 

Toen ook stierf hij.

 

Uit de plastieken buisjes

 

druppelde nog nodeloze vloeistof

 

in de aders van zijn gave handen,

 

en dan vielen ze gorgelend stil.

 

Terwijl hij trager ademde,

 

al aan het einde van de weg

 

werd door spaarzame handen

 

de verwarming alvast lager gezet

 

en daarna hoorde men nog uren

 

het getik van afkoelend metaal

 

in de bleke kamer.

 

 

 

Patricia LASOEN