Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 29

[p. 791]

Hoe ik groeide

hoe ik groeien schreef daarna en
de magere meisjes als dieren van
tajiri. hoe de stilte in mij klitte
als een woestijn. en het hellepaard
dat mij dagelijks bezocht en mee-
voerde naar de stad achter de
stroom, het strand van het leven.

in die wereld van was stamelde
ik de eerste, de eenzaamste adem:
buigzame barsten van papier, een
wild en wankelend vertier van
steeds eendere, steeds andere
woorden, waarin de waanzin
gewekt werd met de schrilste schreeuwen.

en de huid der anderen, in wie
ik webben weefde en dromen
huldigde helder van geduld.
maar blindgeboren bleek dat kind,
het botste op wolken als gezichten.
zo viel ik door de zeef van deze zee
en roder tekende de taal mijn ogen.

Peter BORMANS