Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 26

[p. 751]

De nar

en moedeloos in de lange zomer het waarom trachten te achterhalen en het tikken van de klok en geradbraakt door klanken wier betekenis nooit meer te achterhalen is, vermomde klanken, gemaskerde klanken met lange blikken tanden van afschuw [gesluierde stemmen, fluwelen stemmen, radiostemmen, prekersstemmen, stoelen die verschuiven, het behang dat ritselt], te achterhalen trachten woorden [moorden] en het trillen van de stemspleet, en de lucht, het trommelvlies, oh in de lange, moedeloze zomer dit trillen te tellen telkens, of de regen te tellen op de ruiten en de sijfers met een brandmerk in je vel te branden [op je voorhoofd] en aldus versierd te slapen op de treinreels, oh hoe goddelijk.

ach ja, de droom de daad voorbij, de nacht de hand voorbij, misschien, liggen te wachten op een wonder: het sakrale lipgebaar, beëindigd en gezalfd de woorden, in het droomdiep nulpunt van een vriesnacht registrerend, koud, de klanken op het vel, schampschoten, knikkers ketsend op een marmervloer, de nacht in tweespalt schuin het licht verbreekt en trapsgewijs: vertaalt gejammer in geschater, klaaglied in kenwijs, verdeelt de narrenkoek en slaat een wig tussen pijn en vervoering, rukt de ledematen van de romp, snijdt de oren van het hoofd [het oor van malchus: plak het in je album!], hakt en kerft geluiden in het trommelvlies van de slapeloosheid: daad de droom voorbij in droom, hinkt achterop in dag, de hand de nacht splijt, in volmaakte helften [narrenkoek], de lipbeweging [lucht trilt] registreert het maagdenvlies de maan, verkracht vervloekt de woorden en ontkracht de stem, het mes roest, zenitwaarts de adem stijgt, het licht dijt uit en krimpt en kreukelt, kogelgat het vel verzweert en zwelt en smelt en sluit zich, etter spuiend, weer hermeties: ritus van woorden, en zangen, en

[p. 752]

klaagvrouwen, en fluitspelers: de bloem gesloten, het gezicht een totem: woorden tekens krassen gebaren daden stilten dromen: littekens, het vel verzweert, de ingewanden puilen uit, het bloed kartelt, de hersenen rotten, het gezicht een totem van littekens: elke daad een smaad, en elke daad de droom voorbij en elke droom een moedermoord.

De foto van de nar

het namen geven aan een gelaatskleur. bleek? het woord is bleek! of wit? niet wit! vleeswit, vuilwit, biancastronaccio, of vaal, een krant in oorlogstijd, een pasgeboren veulen. aan een blik. aan de walging. de walging het kokhalzen het kotsen het braaksel nog op de lippen: de blik naar de starende menigte, de adem inhoudend, ontwoord. de blik noemen: de film door het treinraampje, de ontbladerde ontschorste geblakerde palen in de enkel met schaarse pollen kakbruin helmgras bij elkaar gehouden vlakte, lichtjaren lang [lichtjaren? sekonden. dwarsliggers], nee.

neusophalende gerimpelde maskers van maskers defilerend voorbij het uitstalraam waarin het reeds tot een groene glibberige massa vergane kadaver van de door een twintigtonner platgereden zwangere kat lichtjes dampt in de bijna loodrechte zon terwijl de witte maden hun middagslaapje doen.

en achter het gordijn, kijkend met die ogen, het kleine meisje dat de poes voor haar verjaardag kreeg, nog rozig, en heel klein, met toch al pootjes en een snuitje, kijk es pa. zo misschien. misschien ook niet. de blik haast heimelijk dalend naar de bevlekte [stinkende, doodstille] handen en de vingers verroest van schaamte. onhoorbaar. de kleine klonters braaksel op de witte, netelzachte haartjes op de handrug. gelaatskleur: de nauwelijks merkbare geur die de baardige melkzwam afgeeft als het witte deksel afbreekt van verrotting, als tanden, en zwarte vlekken achterlaat, die geur de gelaatskleur. of het hand in hand wandelen

[p. 753]

van twee minnaars op middelbare leeftijd langs een rechtlijnig water, een kanaal waarop geen boten: die kleur. maar anderzijds het clair-obscur van een poolse film, of een kaars die brandt in een katedraal, door de tocht de vlam een beetje flakkerend, en het gelaat nu eens verminkend tot een grijns dan weer tot een zaligverklaring maar de grote ogen onaangetast latend van een meisje dat die dag haar eerste menstruasie kreeg. die kleur. die blik. misschien. misschien ook niet.

De nar bekijkt zijn foto

gegeseld met de kattedarmen van zijn haast onaardse riboboli tussen het amechtige groggiasme van doofstomme visogige applaudisseurs: een sjarmeur met een trekmuts, en rabarberbenen.

een vermoeid messias: een ophaler van huisvuil! een psychopâtédefoi, een minderjarigheidsgekomplekseerde misofiel, een ginekomaanreiziger, onomatopoweet en logoloog en pennevruchtafdrijver; een autobiografgraver: een broekschijter! aan het kruis met hem! of [knarsetandend] laat hem leven!

uit ‘de weerhaken’