Het geluk van de eenzame wijzen
Zonder enige homologeerbare bevoegdheid was ik steeds de onwrikbare mening toegedaan dat zelfs een kind kan zien dat wetenschap en techniek bij machte zijn het gerucht, de stank en de vervuiling die zij veroorzaken ook weg te werken. Thans worden de eerste ernstige en concrete bewijzen voor deze stelling gesignaleerd. Ik noem er in het bijzonder twee. Vanaf volgend jaar mogen de auto's in de V.S.A. geen giftige verbrandingsgassen meer uitlaten en volgens minister de Saegher zuigt een nieuwgebouwde fabriek in het Antwerpse haar fabricatiewater op uit een vervuilde rivier en geeft het na gebruik gezuiverd terug.
Ik begin andermaal gelijk te krijgen tegen de massa: de strijd tegen geluid en pollutie kan in tien jaar tijd op wereldplan worden gewonnen.
Wat heb ik daar echter zelf bij gewonnen?
Geringschatting voor de leiders die wisten wat zij tegen de pollutie moesten doen en dat zij het konden doen, maar het uitstelden tot zij er door de openbare mening toe gedwongen werden. Geringschatting voor de massa, die niet besefte dat ze gemaneuvreerd werd en stomweg de onzin slikte over de wetenschap en industrie waar ze al haar materiële welvaart aan te danken heeft. Hebt ge de stakende zonen van de analfabete werkslaven die gedurende zes dagen per week zwaar zwoegden van acht tot acht en in de nacht van zaterdag op zondag zat liepen, gisteren avond in dat toneelstuk niet horen jeremiëren dat ze toch zo ongelukkig zijn met twee vrije dagen en vijf dagen licht werk aan de machine van acht tot vijf?
Vooral won ik het gevoel te leven tussen mensen waar ik niet meer kon mee spreken.
Gerard WALSCHAP
Auteursrechtelijk beschermd