Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 25

[p. 513]

reflex

V.N.

Het weekblad Vrij Nederland gaat door voor een goed, progressief blad. Als zodanig wordt het ook in België veel gelezen.

Daar moet maar eens verandering in komen. Want als V.N. iets niet is, dan is het wel progressief. Het is namelijk quasi-progressief, en de werkelijke tegenstelling tussen progressief en quasi-progressief is groter dan die tussen bijvoorbeeld links en rechts.

Hoe ziet de formule van een quasi-progressief, veelgelezen weekblad eruit? Gemiddeld éen leesbaar, lang, inderdaad informatief artikel per week (eens een week overslaan is niet erg), zodat progressieve mensen, die het blad al lang uitkotsen, het blijven kopen.

Verder een zekere hoeveelheid stevige, leesbare, volmaakt onbelangrijke, maar wel progressief aandoende artikelen over niet-relevante onderwerpen [vooral interviews met onbenullen uit film-, show- en TV-wereld, topsporters, enz., mensen waar het intellectuele volkje zich vrolijk om kan maken, lenen zich hiertoe].

Vervolgens een pagina met ‘intieme’ advertenties [verzoeken om contact voor groepssex, homo's die vrienden zoeken, etc., etc.]. Deze advertentiepagina levert V.N. de helft van zijn lezersbestand op. Alleen al daardoor verraadt het blad zijn karakter. Want dit betekent dat enkele tienduizenden quasi-progressieve, hippe, semi-intellectuele in-vogels zich wekelijks gniffelend [de meesten van hen zouden zelf best behoefte hebben aan zo'n contactadvertentie] buigen over die o zo kostelijke manier waarop meestal eenzame mensen contact met anderen zoeken. Dit is hetzelfde als je hullen in een kaftan en een theemuts opzetten, en dan mensen met een eenvoudig kostuum lachwekkend vinden. Dit is quasi-progressief, d.w.z. bij uitstek kleinburgerlijk.

V.N. is het blad voor wezenlijke kleinburgers. Dit blijkt tenslotte uit het grootste deel van de inhoud [ongeveer 1/3], dat bestaat uit een enorme hoeveelheid rubriekjes, kolommetjes met grappen, ‘columns’ etc., die allemaal de superieure in-gevoelens van het ‘intellectuele’, ‘progressieve’ etc. in-volkje moeten bevredigen. Rubrieken waar niets van belang in staat, maar die geschreven zijn in dat typische ‘spitse’ stijltje waar de incrowd slim bij kan gnuiven.

Al die columns van al die onbenullen [vaak vrouwen!; ‘onafhankelijk’, ‘geëmancipeerd’, ‘met een kritische stellingname’, maar vooral ‘spits’] vallen niet onder verantwoordelijkheid van de redactie van het blad. Dat is makkelijk, want als zo'n columnist nu eens te ver gaat in stompzinnigheid [of niet progressief genoeg meer opgeverfd is] kun je altijd zeggen dat dat jouw zaak niet is, want in V.N. kan iedereen zijn mening zeggen, nietwaar, het is een ‘open forum’, een trefpunt van opinies. Vergeet het maar. Want denk maar niet dat iemand die toegeeft dat hij rechts is [verschil tussen quasi-progressief en rechts: rechts geeft toe dat het rechts is, quasi-progressief wil niet toegeven dat het rechts is] een column in V.N. zou kunnen gaan schrijven, laat staan een communist [wezenlijk voor al die quasi-progressieve bladen is

[p. 514]

het felle anticommunisme. Daarin is het kleinburgerdom, zij het getooid met kaboutermutsen, altijd op zijn best]. Alleen al door de selectie van columnisten is V.N. verantwoordelijk voor wat ze schrijven. Ze schrijven trouwens ook allemaal in dat walgelijke in-blad voor progressieve, intellectuele, maar wel-opgevoede dames: Avenue. Dat betaalt namelijk zo lekker.

De ergste van allemaal is Tamar, oftewel Renate Rubinstein. Ook zo'n spits wijffie weet u wel. Mijn hemel, wat is dat een trut zeg. Gelukkig is ze nu definitief door de mand gevallen, door een artikeltje over ‘Jongeren voor Vietnam’. ‘Jongeren voor Vietnam’ is een organisatie waarin 26 [!] jeugdorganisaties, van links tot confessioneel, zich op grond van gemeenschappelijke eisen [‘Amerikanen uit Vietnam, uit geheel Indo-China’, ‘Stop de Nederlandse steun aan Saigon’, e.d.] verenigd hebben. Op zichzelf al uniek in de Nederlandse geschiedenis. En van groot belang, omdat juist door de brede samenstelling van zo'n organisatie mensen die, op grond van hun confessionaliteit, twijfelen over hun standpunt inzake Vietnam, omgeturnd kunnen worden.

De eerste grote activiteit van ‘Jongeren voor Vietnam’ is geweest de manifestatie in het Amsterdamse Bos op 29/30 april jl. In totaal namen, ondanks de stromende regen, zo'n 25.000 jongeren daaraan deel. De demonstratie op zaterdagnamiddag was de grootste die Nederland ooit meemaakte, en 20.000 mensen beleefden een weekend lang de gratis medewerking van honderden artiesten: popgroepen, jazz- en klassieke musici, acteurs, schrijvers etc. Tevens was een politieke meeting ingebouwd, met o.a. een spreker van het Bevrijdingsfront. Opbrengst voor het Front: netto al meer dan een halve ton [sorry, Bfr. 725.000].

Je zou zo zeggen dat een progressief blad als V.N. aan deze gigantische gebeurtenis aandacht zou hebben besteed. Maar nee. Onder die 26 organisaties zit ook het ANJV, de communistische jeugdbeweging! Mogen ze misschien? Nee, dat mogen ze kennelijk niet. Zodra namelijk het ANVJ iets onderneemt, ergens bij aangesloten is, is dit voor de Nederlandse pers verdacht. Het wordt doodgezwegen, of belachelijk gemaakt. Ons RK dagblad De Tijd had graag wat napalm over het Amsterdamse Bos gezien; Het Parool deed alsof het om een niet-politiek popfestijn ging; en V.N.? V.N. had Tamar. Het spitse wijfje. Weken voor de manifestatie trachtte ze ‘Jongeren voor Vietnam’ kapot te schrijven, door in haar column te suggereren dat ‘Jongeren voor Vietnam’ uitsluitend een beweging was ter meerdere glorie van de communisten, die dan natuurlijk de eer voor zich zouden opeisen [dit alleen op grond van het feit dat de secretaris een ANVJ-er was]; dat de voorzitter, iemand van de ARJOS [d.i. een protestantschristelijke politieke jeugdbeweging], wel een of andere geitewollen sokken dragende idiote padvinder met botaniseertrommel zou zijn, die zich voor het communistische karretje liet spannen; dat de manifestatie een louter a-politiek popfestijn zou worden; dat er géén geld voor Vietnam ingezameld zou worden; etc. Aantoonbare leugens, smerige leugens.

Wij [ik bedoel de organisatoren] stuurden een zakelijke rechtzetting naar V.N. Die rechtzetting is nooit geplaatst. V.N. was immers niet verantwoordelijk voor Tamar? Ook Tamar kwam er niet op terug. Natuurlijk niet. Spits wijfje.

Nà de manifestatie kon V.N. er natuurlijk niet meer onderuit er aandacht aan te besteden. Er zouden per slot van rekening wel

[p. 515]

eens een paar V.N.-lezertjes kunnen hebben meegedaan. Je kan nooit weten. Wat doet V.N.?

Het plaatst één foto, van een verregend paar in een slaapzak. In het onderschrift wordt gesproken van de ‘Vietpop’ [daarmee wederom suggererend dat het om een popfestijn ging], van 10.000 mensen in de regen.

Geen woord over de demonstratie, geen woord over het feit dat 20.000 Nederlandse (christelijke, katholieke, liberale, sociaaldemocratische, communistische, pacifistische, etc.] jongeren de vertegenwoordiger van het Bevrijdingsfront minutenlang toejuichten. Geen letter.

Naar de hel met V.N.

J.J. WESSELO