Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 21

[p. 452]

[Vier gedichten]

Dilemma

Ik mag de zin niet uit de woorden zingen
of zo ververven dat het woord verblind
zich droef terugtrekt in de kern der dingen
waar het opnieuw zijn mondigheid verzint.

Toch zoek ik steeds muziek. Een lied verdringe
is als een moeder weren die haar kind
een hand reikt; beelden in een vers bedwingen
is ogen doven eer hun gloed begint.

Wij zijn geen tovenaars, geen alchimisten
die zang en tint en wat ons hart soms weet
vermengen kunnen tot wat wonder heet.

Het ware wonder schuwt de schone listen.
Bergt zwijgen dan helaas het zuiver woord
dat klank- en kleurloos aan zichzelf behoort?

[p. 453]

Kwadratuur

Een zachte regen en het bos kan zingen
al zeg ik dit ik zing nog niet
geen regen maakt mij ooit tot lied
geen blad zal namens mij gaan zingen.

Een rijm op regen is geen zingen
van de regenstem. Mijn regenlied
beluistert 't bos in regen niet
bladerloos lieg ik te zingen.

Rijkdom en armoe hoerewoord zingen
als loon rammelt dit lege lied
ik herfstige pooier herken het niet
hoe kan ik zingen ooit doen zingen?

[p. 454]

Late thuiskomst

Bij nacht in het bos smaakt de maan naar melk
naar melk met smaak aan een oorlel geboren
tussen twee lippen op zoek naar een kelk
tussen twee handen in wellust verloren
in wellust gewonnen door tanden begeerd
door de tong van die tanden kunstig geweerd
om wat hard is op mals niet te bezeren.

Bij nacht weer thuis de lakens reeds lauw
van haar die zich laat te bed heeft begeven
en slaperig rilt als was ik de dauw
op de berk uit haar droomverlichte dreven.
Zou ik haar wekken met mijn dorst naar maan
of glimlachen: zij is ondergegaan?

[p. 455]

Posologie

Bevrijd van textiel door beider genade
rijpe men eerst het geslacht nààst elkaar
een hand ga het liefst bij een hand te rade
eer ze zich waagt aan een ander gebaar.

Enkel aan enkel de bedrand verkennen
verte bezorgd om het dicht avontuur
wat fluisteren wil aan zwijgen gewennen
tot schemer verweven aarde en uur.

Pas dan gelieve de ogen te sluiten
één kussen vindt voor haar hoofd wel uw hoofd
de tong weet de weg om lippen te ontsluiten
voor wie wijs hebben hart en huis beloofd.

De rest komt vanzelf de vingers ontbinden
de vertedering uit haar eenzaamheid
nog even gescheiden tot eensgezinden
bereid tot aparte gemeenzaamheid.

Aldus gestreeld tot hanteerbaar verlangen
zonder bepaling van sleutel en slot-
rem het moment eer gij geeft om te ontvangen
zij is reeds godin gij zijt reeds haar god.

KAREL JONCKHEERE