Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 18

[p. 50]

Drie gedichten

Kieler Nachrichten

Was in Kiel
leeftijd geleden
- voel soms het heden
als een haastig wagenwiel
ontglippen naar verleden
tijd, i.c. Kiel -
Was daar dan.
Weet niet of ik verbleef /
verwijlde / toefde - geef
mij het liefste woord van
deze drie - was zonder meer.
Had toen nog geen gedachten.
Mijn denkgebied
wist zich schaamtevol begrensd
door het heel secuur volgen
der onbeholpen
bewegingen van de pens.
Deed wat de pens wilde
- wie zoiets volgen kan
van een achtenswaardig man,
vergeet het! -.
Dit was allemaal in Kiel.
Ik en mijn pens.
Een mens die leegstond
en een ziel.

[p. 51]

Schot op de maan

Dit is een schot op de maan:
geboorte en dood
rook en geluid
uit dezelfde schoot.
Een mens, vandaag op weg gegaan,
komt gisteren aan,
toen de vader bestond,
nu erkend als de God der Computers.

Tussen de twee visioenen
valt, bij gebrek aan tijd,
geen tijd te verliezen,
alleen een eeuwigheid te winnen.
Men vraagt ons: wees voorzichtig
met de kaarten. Niet scheuren,
vouwen of beschrijven a.u.b.
(Een computer werkt op lieve gaatjes
in vlekkeloos papier)

Een maan
boven een afzichtelijk lunapark
kijkt toe,
haalt weer een naam door
en leunt behaagziek achterover:
dit leven te ontvangen bereid.

[p. 52]

Carcinoom

Mij zelf te zijn
en niet mij zelf te zoeken:
de ogen slaan hun vleugels uit
de handen waaien elders heen
(niet om het ik te vinden
maar alle anderen,
van liefste die mijzelf het meest nabij is
tot meest gehate schaduwplanters).

Wat ik wil
moet ik niet willen,
niet uit mij zelf bevredigd worden
maar anderen bevredigen,
de vrede
als een witte vlag
diep in mijn wezen planten,
en wachten,
totdat het bloed zich deze rust
volledig eigen heeft gemaakt,
de liefde polsslag na polsslag
mijn ik naar binnen jaagt.

Hier wacht ik op
met pijn in elke vezel,
omdat de kern van dit gezwel
zijn grondeloze weg baant.

[p. 53]

 

O geef mij

 

o geef in Gods naam

 

een chirurg

 

die mij te lijf wil gaan.

 

 

 

WAM DE MOOR