Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 13

[p. 261]

Heer van Patmos

... ze bekeerden zich niet van hun moorden, hun toverij, hun ontucht en diefstal.
APOKALYPS 9:21

Op de bus toen hij bij me zat
zag hij over mijn schouder
naar mijn onbeschreven blad.
Hij was ouder, veel ouder.
Iets bezwerend had
zijn gelaat dat in de vorm
van een peer boven
zijn korte hals stak;
dit is, ik weet, geen norm
om te beweren dat
hij denker of profeet was.

Hij vroeg - een mondvol verdriet -
naar het mij vreemde gebied,
de halte voor Patmos.
Toen wrong hij zijn das los,
bond zijn jas toe en stond op.
Binnen gonsde een schel,
het licht sloeg rood aan.
Mijn uitheemse gezel
ging aan de uitgang staan
en dankte de chauffeur.
Hij verdween van de deur;
zij viel meteen dicht.

[p. 262]

 

Ik weet niet waarom

 

maar aan mijn blad

 

waarop geen letter zat

 

sloegen de woorden los,

 

onafhankelijk van mij.

 

Ik voelde me helemaal niet blij.

 

 

 

Ik las - voorbij de helling -

 

het gebeurde te Patmos,

 

vreemdste vertelling,

 

dat ik plots profeteerde;

 

Maar na tweeduizend jaar

 

gelooft men minder dan ooit

 

dat de aarde kantelt,

 

dat het ijs niet meer dooit,

 

dat de dood wandelt

 

tussen alle rangen,

 

in bloemen blijft hangen

 

zo in bos als in stad.

 

 

 

Moest ik de mensen vertellen?

 

De bakker bij de deur,

 

de bijziende chauffeur,

 

de dame met Dior-snit

 

en het meisje dat achteraan zit

 

en kussen drinkt, wijl een hand

 

warm druipt door haar permanent?

 

 

 

Los van hun betekenis

 

schreven de woorden zichzelf

 

nu; Ik zag. Kwart over elf.

 

De laatste bus. En de mist

 

die met haar zwartste vernis

 

langs de ruiten sproeit

 

om de lichtende ovalen

 

in het bevende plafond.

[p. 263]

 

Eindelijk stap ik af.

 

Ben ik een vreemde? Ziet -

 

ik voel hoe een felle blik

 

over mijn rug schiet,

 

alarmerend signaal.

 

Ben ik dan de dichter,

 

Ben ik dan het verhaal?

 

 

 

Iets zingt zich in licht:

 

uit de mist springt een huis

 

naar mij toe; een vrouw

 

opent haar twee armen,

 

zo tedere warme

 

opening. Het sluit zich.

 

In het trage portaal

 

duidt zij mij een brief

 

die de postbode bracht.

 

Ik word wit. Er lacht

 

een mond en in haar nis

 

slaat de lamp los

 

van haar diepste betekenis:

 

de signatuur mij bekend

 

en ook, fosforescerend cursief,

 

het teken over de brief

 

dat tot inhoud stremt.

 

 

 

De deuren waaiden los

 

van hun hengsels. Mijn vrouw

 

verschrompelde, werd oud

 

ineens toen ik haar zag.

 

Mijn kinderen, eerst klein,

 

schoten volwassen op.

 

Zinloos dwarrelde de pop

 

van de meid langs ons heen.

 

En een stem mij nu eerst bekend

 

gaf bescheid van het testament:

[p. 264]

 

Gij hebt mij miskend

 

in de bus, op straat, op kantoor,

 

in de woestijn van de stad.

 

Nog eenmaal gun ik respijt.

 

(Ziet, mijn vrouw werd weer jong,

 

mijn kinderen opnieuw klein.)

 

Verzoek om genade, later

 

zal het te laat zijn.

 

Zing in de simpelste taal

 

van elementen, van water

 

en vuur, het scheppingsverhaal.

 

Maak, laat je gezegd zijn,

 

van hem die naast je zat,

 

je niet van de betekenis los.

 

Eenmaal rijdt jouw bus

 

voor het laatst door de stad,

 

langs het donkere bos

 

als een vlam naar de

 

heuvel van Patmos.

HEDWIG SPELIERS