Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 10

[p. 943]

De bladeren vallen...

1

De wereld wordt steeds meer vergoord
En werkelijk geen bewoonbaar oord
De lucht is om ons lauw en ijl
En wij zijn bitter, bang en veil.
Wie heeft zich aan 't Protest gestoord?
Wij leven 't liefst als dieren voort.
De jager treft ons met zijn pijl.
De slager slacht ons met zijn bijl.
Maar diepverborgen: 't laatste woord
Dat geen oor ooit nog heeft gehoord.

2

Wij leven vóór de moord van Kain op Abel
Dus de notabelen om 't zeerst notabel
Worden door 't burgervolk, nog onbebloed,
Ironisch maar toch zeer beleefd gegroet.
Op alle banken in het groen plantsoen
Verslapen kolonels hun staatspensioen.
Ten slotte is alles als 't behoort te zijn
Een scheve en dus vermakelijke schijn.
Alleen de libido van een paar honden
Wordt algemeen wat onbeheerst gevonden.

3

De Kain in mij, bekoord
Door wat zijn broeder toebehoort,

[p. 944]

 

Heeft met de sabel

 

Van het woord

 

Mijn Abel

 

Liefderijk vermoord.

4

Zeer hoog verheven boven 't vangen
Zweeft de ongereptheid van 't verlangen.
Geloof, hoop, liefde mèt geduld
Houden de heupfles steeds gevuld
En ook de bonte stukzak vol.
Met worst en ui en krentenbol;
Wat zou het aards bestaan zijn zonder
Het doodgewone daaglijks wonder?

5

Vervloekt en uitgestoten kwam hij vallen
Dwars door onzekere heelallen
Op, hier beneden, deze puntige getallen.

6

In weerwil van Uw helder water
En van uw brood met gouden korst
Heb ik nog honger, God, en later
Krijg ik natuurlijk ook weer dorst.

7

Men slaat alom
En luid de trom
Mijn tijd is om:
Ik kom.

8

Is eens het onbereikbare bereikt
Omdat de vijand tijd godlof bezwijkt,

[p. 945]

 

Worden wij ziende en eindelijk bevrijd,

 

Gered uit de ongerijmde geldigheid

 

Van ja en neen, van duisternis en licht

 

Bewegen stilstand inhoud maat gewicht

 

Fatsoen en plicht.

 

Wanneer dan iets en niets een eenheid vormen

 

Is 't laatste woord ontnomen aan de wormen

 

En daarna gaat meteen de dwinglandij

 

Van 't voorwerp en het onderwerp voorbij:

 

De wereld, voor het eerst volstrekt abstract,

 

Ontslaat ons van 't onmenselijk contact

 

En 't brandscherm zakt.

9

Hemel aarde zee
Wij twee
Verder niets...
Zijn wij nog iets?

10

De dagen van de week zijn altijd zeven
En iedre dag brengt ons een zondeval.
Is dat het leven?
Is dat nu al?

J. GRESHOFF