Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 8

[p. 501]

[Gedichten van Christine D'haen]

Geboorte van Anna-Liva

't Geboortelicht brak aan
juist toen de morgenzon
haar reizen herbegon
voor 't wicht dat schreiend, warm en vochtig van den schoot
werd weggebed en sloot
zijn ogen op een traan.

Zij schreide en werd gestild
alleen door diepen dronk
van zoete melk en zonk
in 't slapen dat zij voorgeboortlijk, donker, diep
in 't bloed geborgen, sliep
en nu werd uitgetild.

Met ogen zwak en blind
zocht zij het licht gelijk
het jonge blad, bevrijd
uit duistren grond als zij, de tweede maand van 't jaar;
het groen groeit mee met haar
in warmere zon en wind.

Ach hoe zij stil, zo stil
ontplooit; gelijk de plant
die langzaam openspant
haar dichtgeloken bloem, ontwaakt ze en in een snik
lacht zij met lieven blik
alsof zij spreken wil.

[p. 502]

 

Hoe helder haar gezicht;

 

een spiegel is zij waar

 

'k wanneer ik buig mij klaar

 

weerkaatst zie, ieder uur aan leven toegenomen,

 

versluierd nog in dromen

 

gelijk het vroege licht.

[p. 503]

De mol

Aarde die 'k adem in den zwaren nacht,
voor honger aarde en aarde voor den dorst;
mijn zachte en warm met bloed gevulde borst,
mijn longen voor de lucht, met aard bevracht.

Ogen waarin het zonlicht vloeide lijk
de gouden gloed in Danae's schoot, herboren
als gouden zoon uit de ogen om te gloren
met glans en wederglans, ontaard in slijk.

Aarde getorst door mij, gewicht van grond
met vingers doorgegraven tot een gang
en achter deze gang een andre gang zo lang
dat hij in andren grond, in grond uitmondt.

Gedolven in een graf, sprakeloos en vaal,
gevoed met wortelen en worm en zaad,
terwijl de blauw-en-groene pauw bestaat,
het paard, 't hert met gewei, de nachtegaal.

CHRISTINE D'HAEN

[p. 504]

Zondagmorgen

Dimanche
C'est dimanche aujourd'hui.
Pour la première fois, aujourd'hui...
...........
terre, soleil et moi
je suis un homme heureux.
NAZIM HIKMET

de stilte is een vaasje muguet
op een morgentafel
de kerkhaan zoekt
een hen in het
windstil westen
en de huizen
alle gedaanten
zwijgen als hagedissen
in een verwaarloosd terrarium

over de daken waait het sluikhaar
an jongensachtige populieren
weten zij misschien
wie de vaas zal breken
die op de morgentafel
staat van de dag
o zonnige nacht

[p. 505]

Parkgedicht

in de vijver van de dag
zie ik grijsaards met wierookhaar
en kinderen met vogelogen
in zwijgende kinderwagens

een willekeurige zwaan
wist met een witte spons
alle geluiden van de vijver
en zwemt door de wolken

een speelgoedhelicopter
wandelt langs luchtpaden
naar het noordelijke
waterzuiden

PAUL SNOEK

[p. 506]

Verlangen

Kussen zou ik u totdat ik moe
geworden en met ogen toe
van zaligheid zou ingaan in het Rijk
van uwe schoonheid en verstild geluk -
moest ik bij u nu zijn. Maar ik verlang
vergeefs slechts. Want gij zijt niet hier
en zult niet hier zijn vooraleer
nog lange tijd ons scheiden zal voortaan.
Ik ben zo ver. En slechts de wind, de zon,
een enkel vogel soms voorbij het raam,
zijn mijn getuigen dat ik steeds naar u
verlangend uitstaar ais naar het geluk -
dat lange tijd nog toeven zal aleer
ik moe en zalig ingaan zal in 't Rijk
van uwe schoonheid en verstild geluk.

[p. 507]

Hatschepsut

Ik ben verliefd op Hatschepsut van Der el Bahri,
de koningin van Theben, wier paleizen staan
in al mijn dromen. Als van een blanke zwaan
is hare schoonheid over mij gekomen
toen voor het eerst ik haar ontmoeten mocht
in een oud boek dat zegt hoe vol de beker
van hare schoonheid was en van haar roem
(en hoe haar eerste tederheid, haar eerste zoen
de harten wild maakt en uw dood als zeker).

J.L. DE BELDER