Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 8

[p. 401]

Verzen

I

in het tijdonwennige tijddoordrijven
tussen duisternis en licht
ligt het gesproken woord
niet als licht in de duisternis
maar duister gekluisterd in een nis

de rode nadroom van dit woord
is een paradijs vluchtende
waarin de parade van de zuchtenden
woordeloos de getijden zingt
nergens klinken ergens zinken
de gebroken klanken in de ruimte
waar de kilte zijn ruïne ruimt
voor de clavisloze nacht
en het droomloze uur
als de toekomst openvalt
stiller dan de grootste stilte

[p. 402]

II

tien uur zegt de angst en zwijgt
zegt en zwijgt de angst
want vele woorden zijn schaaldieren
en ongeschreven woorden zijn diepzee

tien uur zegt mijn weerloos ik
iedere letter in een andere dimensie

tien uur ik wacht en weiger te begrijpen

omdat gij leeft en leest op de geldenaakse vest
terwijl ik in wenduine sta
en de koude op het kruispunt van huis en ster
keer op keer uit mijn aderen schud

omdat ik in wenduine sta
en de wind met zijn guur geheim mijn ogen dichtslaat
zodat het licht zwart is
en ik niet weten zal waarover het gaat
of zou kunnen gaan

[p. 403]

III

als twaalf de maanden in mijn handen
rood en groen zullen opgebrand zijn
zal de briefdrager in zijn brieventas slechts as vinden
en lachen en wenen en kind zijn

zal de mist verzaken aan de bedoeling
de hemel in de aarde te planten
zullen de hoofden der lantaarnpalen wegvallen
als het doek van het lijkbleke gelaat der vrouwen
in de avond overleden
in de morgen herboren

de autobus rijdt nog in het verleden
stop schrijven letters in de nietszeggende straat

en twaalf de maanden zijn zieke gedaanten
die tussen mij en de mensen een kreet neerlaten
en telkens opnieuw zullen twaalf maanden
angst en angst tussen mijn ogen en woorden oprichten

in mijn handen
beven twaalf keren de maanden

maar hoe de ruil geschiedt tussen de wereld en het leven
ergens ademt een wezen
verzoenen op een ongevonden ruit

RUDO DURANT