Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 8

[p. 380]

[Gedichtenr van Ronny van Cleef]

Voor Hinke

Soms klinken in het woud van mijn verwachting
de late tonen van een nachtegaal.
Een ijl en teder brekend droomsignaal
uithuiv'rend over mijn herinnering.

Boven de dicht begroeide paden zing
ik oude, lang vergeten woorden bloot.
Kleine vergeet-me-nieten groeien groot
boven de vennen van mijn hunkering.

Dan hoor ik weer de naam van ieder ding
en zing binnen de grenzen van het woud,
achter de bomen van mijn zelfbehoud
de nevels neer om mijn herinnering.

[p. 381]

Nanacht

Wanneer de dag nog niet beroepen is
en zwarte wanden voor de vensters staan
dan is het nacht en de belevenis
van het ontwaken moet nog ondergaan

en weer beleden worden. Onderaan
de uren van het duister wiegen dromen
zacht in een onbestemde pijn. Als aan
de zwarte wanden lichte strepen komen,

worden we rusteloos, want langs de baan
aan 't einde van de straat rijden de treinen
- de eersten van de dag - weer af en aan.

Bij 't wijken van de nacht'lijke gordijnen
zijn we in elkanders armen opgestaan.
Van je gezicht zag ik de droom verdwijnen.

[p. 382]

Koorts

Traag pelt de dag de uren af.
Het rood stijgt waarschuwend van voet naar haren.
Verborgen wensen worden openbaar en
staan onwetend alle rechten af.

Wie dan gezien wordt, kent zich zelf niet meer.
Een dubbelganger tussen straat en ramen.
De som van uur en stijgend rood is samen
geringer nog dan 't kleinste zelfverweer.

Het teken dat verwonderd aan de wand
de status aangeeft van de binnenbrand
en van het langzaam doven van de uren,

wordt door het rossig bloeden overmand.
De dubbelganger raakt de overkant
en veegt daar de minuten van de muren.

RONNY VAN CLEEF