Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 8

[p. 277]

[Gedichten van Peter van Steen]

Eenzaamheid

Niemand's kind te zijn
en een moeder gehad te hebben
o zoete tijd der bitterheid
o jeugd
groeien
waarheen
en groeien
maar waarheen
de seconden die onder en over ons verstromen
en niets kunnen herroepen
de eerste vriend
en het vrouwenlijf dat hem tot verraad dwong
de eerste liefde
besmeurd door ondergordelse begeerte
en
eenzamer worden in het woud der vijanden
als een vreemde nooit geziene boom staan
tussen dezelfde andere bomen
spreken in eendere taal
en niet verstaan worden
smekend zingen
en gehoond worden
o niemand's kind te zijn
te moeten oplossen in eenzaamheid.

[p. 278]

De magnolia en het ijzer

I

Geheven armen
met handen sidderend in bijtende lentewind
en bloemvingers gespreid onder de grijze lucht die als een dweil over de emmer der wereld drenst.
Droom, trance van het ijlste rose en het romigste wit als albasten
schaal gebed in het somber soliede bronsgroen der huid
zacht juichende uiteinden van deemoedig verwrongen stam
met voeten in aardsheid van de natte dreigende tuin om de hautaine kerk
kuis delirium
o dappere tederheid der magnolia
...en het hek.

[p. 279]

II

De ogen der mensen:
hardheid die geen einde kent
de wereld:
ijzeren hekken om chimerisch bezit
en de rose droom
achter de staven
het donzig ijlen der bevend bloeiende tulpenboom
en het jachtig bidden der gelovigen
ge-lo-vi-gen;
waarom bidden zij dat de ijzeren wagens hen niet zullen treffen maar de anderen
gemáákte gezegende vuurwagens
en de ijzeren maarschalk die een traan wegpinkt als hij zijn kleinkind ziet
onverwoestbare weekheid der boombloemen
o trillend leven en sterven
en hérleven.

[p. 280]

III

IJzeren wagens denderen over ijzeren linten
en hoog
boven het grauwe wolkendons
giert de straaljager
robots komen en gaan met harde plannen en ijzeren gebeden
maar het rose bloeien woekert verder.

[p. 281]

IV

En de soldaat
de moedermelk nog trillend in de naadloze mondhoeken
slaakt zijn laatste gil
om het ijzer dat zijn kindergezicht deed stollen
tollend
gierend
wervelend
sissend ijzer;
kouwelijke generaals worden opgevijzeld uit gestremde herinneringen
en reiken kruisen uit aan de verminkten
dona nobis pacem
en de tulpenboom ontvouwt een weerloze bloem.

[p. 282]

V

De fronten
en de harten der mensen
de echte
en de denkbeeldige hekken
de klokken
die lokken
met dreigende tonen
de handen
en de zielen
ijzer ijzer ijzer
en het argeloze kind
dat overgegeven met de wereld speelt
gevangen in het ijzer van vadertrots en moederliefde
en de magnolia.

[p. 283]

VI

Onontkoombaar
nadert het grote roesten en verlossend uiteenvallen
er zal verkwikkend geritsel zijn van neerzijgende deeltjes
kruisen zullen wankelen
torenspitsen omlaag schieten
kanonnen en tanks zullen zich op hun vette zij vlijen
neersuizende kerkklokken zullen met wankelende hekken in
de gretige aarde verdwijnen
en een zacht roodbruin juichen zal waren om het einde van
de ijzeren operette en omdat het goede ijzer zijn oude plaats
hervonden zal hebben.

[p. 284]

VII

En van de aan zichzelf teruggegeven aarde
zal een paarlemoeren jubel opstijgen en het azuur strelen en
zijn grenzen vinden langs de zoet gebogen wanden van het
heelal
er zal schoonheid zijn als de emaille randen van hondenogen
en smijïge zachtheid als van panterhuid
en bloemen zullen als bezwerende handen bevend wachten
totdat de mens stamelend zal zeggen:
magnolia.

PETER VAN STEEN