Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 8

[p. 192]

Ik weet...

Ik weet ik ben weinig
het glinsterend voorbeeld van mannen
heb ik geweigerd: ik ben de glijdende ijsvelden niet betreden
- gods woning heb ik niet aangeraakt na de laatste rots -
en in de dampende oerwouden laafden zich geen grashalmen
aan mijn zweet
ik ken de streling van de vrouw
de streling der lianen ken ik niet
geen kudde vreesachtige elanden rende aan mijn slede voorbij
en de geur van woudbranden schroeide nooit mijn keel
ik heb zelfs nooit in een Orient-Express gereisd
mijn lichaam werd nooit gewiegd door de golven
ik heb Rome niet gezien
noch de nieuwe wegen van Israël
ik heb nooit goud verkocht
ik heb me nooit met kamelenmelk gevoed
en wanneer over mijn gelaat een zandlaag ligt
dan is dit stof van ingesloten muren

neen Harrar ben ik nooit betreden
Harrar is tot mij gekomen

maar de ledikanten van havelozen heb ik beslapen
- men strooide ruïnes voor de schreden van mijn jeugd -
ik heb gevangenen bewaakt
ik heb gevangenen gevoed
maar mijn blik werd nooit door treurige tralies gestuit

[p. 193]

 

ik haat de geur van asse

 

en asse is mijn bevrijding

 

 

 

geen maagd heeft me ontbolsterd

 

nooit was ik vrucht

 

ik was wortel

 

een woekerplant aan mijn moedeloze muur

 

en de fluwelen hand die mijn bloei vermenigvuldigde

 

werd duizendmaal doorboord

 

 

 

maar ook deze wonden genazen

 

ik kan niet vergiftigen

 

ik ben onschadelijk

 

mijn handen zijn te zwak

 

om in de steen te schrijven

 

 

 

ik heb geen mens gedood: ik kan me op weinig beroemen

 

alleen een kind heb ik

 

- een jongen die de onzichtbare sporen van mijn wanhoop

 

in zijn hulpeloze bewegingen draagt -

 

hij is geen gevolg

 

hij is een schepping

 

ik heb mijn bloed gedwongen

 

 

 

hij zou een dagelijkse vreugde kunnen zijn

 

maar elke muziek breekt nog voor de klank mijn oorvlies bereikt

 

alleen hoor ik het nachtelijk breken der stenen tafelen

 

 

 

maar de stem van de grauwe nachtegaal

 

viel steeds dood in de vijver

 

 

 

nooit heb ik Paul Delvaux ontmoet

 

die eierstokken schildert met roze lichamen rond

 

en met ogen als dode meren

 

- de vis van de blik flitsend naar de klamme vrucht -

 

 

 

nooit heb ik Henry Moore gezien

 

wiens Koning en Koningin lijdzaam wachten

 

op hun executie

[p. 194]

 

of zijn ze reeds roerloos gebalsemd

 

tot alle eeuwigheid?

 

 

 

zou alleen de executie een betekenis aan mijn leven geven?

 

de eierstok en de executie

 

de bodem van de zee

 

de diepte der hemelen

 

 

 

een schoot heb ik bekend

 

het is niet veel om aan alle naaktheid te verzaken

 

maar aan elke bekentenis

 

ontsprong een traan

 

haar heilige bron

 

 

 

mijn droefheid is voltooid.

 

 

 

REMY C. VAN DE KERCKHOVE