Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 8

[p. 149]

[Gedichten van Hetty van Waalwijk]

Poesje

Geef mij terug
alles wat ik had
mijn tien talenten
mijn geluk en mijn onschuld en mijn witte poesje
en mijn revolver en mijn groene wereld
en vooral mijn pop
die pop met het domme poppengezicht

en geef me dan ook mijn duikelaartje
en mijn witte poesje
en mijn schommel tussen de perenbomen
perenbomen waar appels aan kwamen en kersen
en aardbeien
bomen vol met aardbeien
en al mijn boeken en mijn kleren
en al die mensen waar ik van hield
en mijn grootmoeders die liedjes met me zongen
liedjes over kleine witte poesjes
hele kleine witte poesjes
met witte pootjes
en witte nageltjes
maar die je nooit kon zien

en geef me mijn fiets terug
dan hoef ik niet meer te lopen
mijn voeten worden zo moe van het lopen
en mijn schoenen
geef me ook mijn schoenen terug

[p. 150]

 

want juist nu ik altijd door moet lopen

 

heb ik geen schoenen meer

 

 

 

en geef me mijn theeserviesje

 

en mijn poppenhuis

 

en mijn hockeystick en mijn racket

 

en mijn witte poesje

 

het kleine witte poesje dat ik nooit gehad heb

 

heel klein en heel wit

 

het mag bij me in bed slapen

 

en ik zal het elke dag borstelen

 

en verzorgen en eten en drinken geven

 

het mag drinken aan mijn eigen borst

 

mijn kleine witte poesje

 

 

 

ik heb niets meer over

 

helemaal niets meer

 

ook geen piano meer

 

ik heb nooit een piano gehad

 

maar toch zal ik er op kunnen spelen

 

ik zal alles kunnen spelen over mijn witte poesje

 

mijn eigen kleine witte poesje

 

en het zal meeluisteren met een scheef kopje

 

en in zijn pootjes klappen van pret

 

als ik speel

 

het zal van mij zijn

 

van mij alleen

 

en niemand mag het aanraken of zien

 

of aaien

 

het zal helemaal alleen van mij zijn

 

mijn kleine witte poesje

 

het kleine witte poesje dat ik nooit gehad heb.

[p. 151]

Indonesische suite

Voeten

De blote voeten van de mensen
de bruine voeten
aanrakingen met levende aarde
vochtige vruchtbare aarde
voeten niet afgeschermd
door zolen van leer
zoeken naakt hun weg door de grond
geurend van leven en bomenwortels
van eeuwen her
de aarde zij dringt de voeten in
maakt er levende wezens van
maakt de mensen levend
de aarde ze houdt van naakte voeten
mensen en dieren geeft ze wat zij te geven heeft
mensen en dieren die hun voeten
hun blote voeten zetten in het zand
de voeten ze zoeken een schuilplaats
in de zwarte aarde vochtig
van hitte en regen
van sappen
in beroering met de voeten
als zij schuilen in zwangere grond.

[p. 152]

Gamelan

Ik hoor het met mijn voeten
en met mijn nieren
mijn wervelkolom
de winkelwankelklanken
dewirikadina dewirikadina
en wons
wons
het tilt me op ver boven de kleffe bomen
de rulle huizen
de felwitte schotels met rode spijzen
rood van hitte en geluk
en alles is verijsd, ingevroren
niets beweegt
ook de aarde niet
ik lig in een bed van klanken
winkelwankelklanken van rood goud
en zilverwit
en zacht en mul en wollig
mijn klankenbed
rust...

[p. 153]

Aarde

Aarde
vochtig van zon en hitte
vloeibaar van vruchten
die zoet en vol wijn zijn
die wasemt en zweet
bij het werken neergesijpeld in de open aarde
de aarde geeft in de nacht terug
wat zij overdag ontvangt
in de alles doordringende warmte
van de warrelende zon in de gloeiendwitte lucht
de aarde smaakt zuur van tamarinde
en de tranen en de regens
en alle bruine lichamen die haar beroeren met doorwerkte voeten
en handen die de aarde ploegen
en strelen
de bruine lijven liggen op en in de aarde
en de aarde geurt naar bruin.

[p. 154]

Mannen

De mannen van het dorp
lopen naar de rivier
om het zweet van de nacht
te laten stromen in het zweet van de aarde
hun voeten zijn breed en vast
gespierd hun benen, hun dijen
hun lichamen rank
sterk
sterkte glanst in flitsen van het aflopende water
hun zwarte haren verward
het donker woelt er in om
in hun ogen straalt nog de glans
van de nacht
vollemaansnacht
waarin de mannen
en de vrouwen paren
jonge kinderen nog haast paren zij
in het licht van de maan
waarin zij warm zijn
en vol
van liefde
vol van genot
en vol van dank aan de maan en de aarde
die hun gaven
nachten om in te paren
met hun geliefden

[p. 155]

 

de mannen lopen naar de rivier

 

om het zweet van de nacht

 

te laten stromen in het koele zweet van de aarde

 

zij zingen de zang van liefdenachten

 

liefde van maan en aarde

 

van de mensen.

[p. 156]

Vrouwen

Ik heb ze gezien
met lijven van naakt goud
de hoge borsten wiegend in de zon
wanneer zij liepen
de fonkelende haren hangend tot in
de holte van hun lenige zachte knieën
hun voeten bruin in de grond
en hun benen rijzen op tot zwaaiende dijen
glad hun buiken en rimpelloos
en wiegend als alang-alang
liepen ze met hun borsten als gladde vruchten
hoog in de zon
gezichten geheven naar de warmte van een kus
lichamen vragend om de warmte van andere lichamen
schouders en armen
als wieken van slanke vogels
vol van berustend geluk
liepen zij in de zon
deinend hun lijven van naakt goud
op weg naar de plaats
waar zij waterdruppels
over de gladheid van hun lichaam zullen strooien
het water zal dampen op hun huid
die warm is
van de warmte van de nacht.

HETTY VAN WAALWIJK