Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 7

[p. 1218]

[Gedichten van K. Jonckheere]

Aan gene zijde van het woordenboek

In Zwitserland is een berg maar een berg
in 't Evenaarswoud een boom maar een boom
van Eva tot Ave een vrouw maar een vrouw.

Maar een berg voor het huis van mijn moeder
die nog nooit een berg heeft gezien
maar een boom voor een igloe in Groenland
waar nog nooit een boom was te zien
en een vrouw denk ik zo in Cayenne
in geen twintig jaar meer gezien

is een berg
is een boom
is een vrouw.

Zo is voor mij de traan van dit kind,
ik:
moeder
Eskimo
bagnoman,
de traan van een kind en geen kindertraan.

[p. 1219]

Vriendschap

Vrienden houden zich zelf te vriend
men mag ze daarin niet storen
hun mond hun ogen hun oren
ze werden er mee geboren
hebben er mee hun leven verdiend.

Eens hebben ze er mee hun dood verdiend.

Intussen zijn ze aan het leven
wij zijn niet ten achter gebleven
kwamen elkander langszij gedreven
riepen gezellig en jeugdig dag vriend.

Goên morgen goên avond goên nacht
wat heeft de dag mij gebracht
de man die ik hartelijk dacht
met zijn mond met zijn ogen zijn oren
heb ik in 't mensdom verloren.

Wie hem vindt begrave hem zacht.

[p. 1220]

Misverstand

Zijn aangezicht droomde van ogen
zijn ogen droomden van zien
zij hebben elkaar niet bedrogen
zij konden elkander niet zien.

Zijn aangezicht, dat kon spreken,
sprak op een dag en vroeg licht
maar ogen kunnen niet horen
toen schreide dat arme gezicht.

Doch ogen weten van tranen
ook ogen die horen noch zien
ziet ge wel zeiden die ogen
dit vloeien is dat zien misschien?

Nooit hebben ze elkander begrepen
het aangezicht weende zo zeer
maar de ogen zij waren tevreden
zij vloeiden van langs om meer

[p. 1221]

Ondank

Witte duinvliertrossen
snokken in de bries aan hun stam,
populierlovers ratelen kwaad:

wortel is ketting.

Ik, voorlopig portret
los in de lijst van dit raam gezet,
mag dwalen.

Maar ik moet niet.

Maar omdat 't Zondag is en ik tijd heb
en de vrouw nog niet riep voor het avondeten
en ik vrij werd zowel van vreugde als van pijn
verlaat dit raam met aangezicht en naam.

Want dichters zijn voor alles goed:
in alle mazen naar adem te hoesten
in alle klemmen hun poot af te knagen
aan alle haken hun keel te scheuren,
kortom de karwei van leven en dood.

Intussen ging ik eten beneden
en nu ik opnieuw voor het schemerraam sta
is de bries uitgewaaid
staan de popels te dromen
geen vlier die nog een vingertop roert.

Een verre vogel lacht
mij uit namens de nacht.

Wortel werd anker.

K. JONCKHEERE