Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 7

[p. 926]

Lied van die reëndruppel

Ek keer terug vir my vlerke,
laat my terugkeer!
Ek wil sterf, sterwe... weer
wees wat ek was weleer.
Ek wil weer water wees
silwer en blond,
silwer onder die helder sterre,
blond in die môrestond!

Ek wil weer gister word
en ek wil môre wees.
Ek wil my in my dood uitstort,
skenk my my vorm, my vlees!

Want die kruik is in skerwe,
gebroke die koord,
net één drang nog, één droom:
die plek van my geboort!
Ek keer terug vir my vlerke,
terug na my oord...
O slaat die slotte stukkend!
Gooi oop die poort!

Ek het te lank gedool, gedwaal... op
dié dowwe drumpel weifel ek.
Ek het te ver gesoek, geswerwe... in
dié engte tas ek, twyfel ek

[p. 927]

 

verlore... Ek klop, ek roep, ek snik:

 

laat my in! laat my in!

 

Ek wil weer wees wat ek was

 

in die begin.

 

 

 

Ek wil weer water wees:

 

'n helder poel

 

hier aan die krans se voet,

 

silwer en koel

 

tussen sy varings waar

 

geen golwe spoel.

 

 

 

Ek wil weer water wees,

 

water wat droom

 

tussen sy beelde roerloos

 

van blom en boom,

 

'n spieël van stilte

 

sonder gety of stroom

 

met al die onrus gedaan,

 

gedaan die geweld,

 

omring van die kalm berge,

 

die glansende veld.

 

 

 

Ek keer terug... laat my terugkeer!

 

Laat my toetree

 

tot hierdie bron van vrede,

 

my tuiste, my stee.

 

Ontvang my, omhels my... o laat my rus

 

van die onrus, die wee.

 

Hier wil ek sterf, hier wil ek lewe

 

weg, vér weg van die see!

 

 

 

UYS KRIGE