Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 7

[p. 908]

[Gedichter]

Een pastorale

Nu rust de gele wind in de plooien
Van het land van haver en koren en gerst
Dat als een verloren geel laken in plooien ligt

In de smalle kamers der natte steden
Groeien onmerkbaar de oude muren

Achter de tralies van sneeuw en dauw
Zit de herder der warme streken
En wacht niet meer op eeuwigheid

De Zuiderlingen zijn gehangen
De doden uitgesloten en de ouders en de kinderen
En één voor één de levenden
De herinneringen zijn verbrand
En het concerto van zijn vriend Ravel is voorbij
En de rode vruchten en de druiven en de serres
De bloemenkorf met de gaten in de bloemen
De wintertuin het wit tapijt het hobbelpaard
En zijn blonde vrouw vooral met haar gezicht in Chinése zijde

En haar spijt en haar verdriet

Nu zit en staart hij naar de goudvis
In de vijver van sneeuw en dauw
De herder van de warme streken.

[p. 909]

Een fabel

De herderin in porselein met open mond en merinosogen
Verdient de aflaat van de hagepreker
Terwijl haar schapen blaten en hij haar zegent
Met spitse tong gespreide vingers
Terwijl zij wentelt splijt en schuimt

Haak uw angel vast o klokkenluider
Krab uw nagels in zijn zandig vel o herderin

Terwijl op gelijke golven het gewijde leven
Als een zomer in u treedt
Komen zij niet weerom
De bleke bloedende dode nieuwgeborenen.

[p. 910]

Een plaatje om te kleuren

De onbewegelijke vogel
Groen voor de hoop
Rood voor de liefde
De vogel zal niet meer bewegen

De man is ook vermoord
Blauw voor de schimmel
Rood voor het bloed
De onbewegelijke vogelman

Luister naar buiten
Het water klappertandt
Aan de vogelpoten.

[p. 911]

Landschappen

Dit zijn de scherven in het wijde water
De scheuren in het waterschuim dat ademhaalt
De kloven in het hout der pier waaraan het water breekt

Gedenk in uw gebeden jonge non
De paarden o de bronstige geur der paarden
De gele aarde de velden van katoen het land van koren

Bereken na uw gebed hoe voor Kristus in de gouden eeuw
En deze week nog de geduchte tweelingsuren
Als kwade honden uit hun kooien breken

Tijd als een kind op een rode veloped
(in het zand glijdt zijn spoor met dat der dieren samen)
Tijd die de stuipen krijgt
Tijd als een vrouwenbuik verhakkeld en gemerkt
Tijd die in de poriën van het zand als water leeft
Tijd met de geur van zout en vrouwen

En bekijk de scherven in uw wit gezicht

Dit is een gebed zo schraal zo mager
Dat het de ertsen raakt die in u gebonden
Onvermoeid en raag te gronde gaan.

[p. 912]

II.

 

Tegen de gevel aan flarden

 

Met het schild der graven van Vlaanderen

 

Op de geel geschilderde ramen

 

Streelt de beregende hoer haar gestreepte kat

 

En zegt: De abrikozen zijn eerder schaars dit jaar

 

 

 

De man (Denkt hij aan haar metalen minnekozen)

 

Vlucht deze wijken uit

 

Tot aan de barrelen der kaai de dijken op

 

Waar de roze lantaarnen zwaaien

 

Maar hij wijkt uit en hij keert terug

 

In het licht der bebaarde graven van Vlaanderen

 

 

 

Hij danst als het veroordeeld wit en houten

 

Paardje van de mallemolen.

[p. 913]

III

 

Dorp in de regen land in de mist

 

Wie heeft zich niet als ik vanavond in uw wegen

 

Vergist des avonds per fiets des avonds te voet

 

 

 

De boeren hebben gegroet

 

Goedenavond goedendag

 

De rhabarber groeit het weer is goed

 

 

 

Gij zwijgt gij zult hen later schaden

 

Wanneer hun koren in brand zal staan

 

Hun koeien gezwollen van dorst hun vrouwen van Siamezen

 

Die niemand ooit kan scheiden

 

 

 

En zij het water zullen krijgen de boeren

 

Die groeten

 

Het dikke water in hun voeten

 

Die gaan

 

Het water het water in hun boerenkoppen

 

Die staren.

[p. 914]

IV.

 

In een bos van gezichten

 

In de lianen van hun begerige leden

 

In de punten kabels gewichten stenen ketenen

 

Van hun onooglijke organen

 

Spelen ontaarde boeren op muziek en maat en rijm

 

 

 

- wat is er wachter van de nacht

 

- wat is er van morgen dood en later

 

 

 

Een hand op het hart

 

Schroeiende handen binnen hun lenden

 

 

 

Het onaardse spel van Genoveva van Brabant

 

 

 

En gij ontwaakt in de platanen

 

Zoals gij nooit ontwaakt

 

Zo hard zo bloeiend is de rand der dingen.

[p. 915]

V.

 

De winterkransen hangen in de boten

 

In de schemer van de meeuwen treden aan wal

 

De bijna doden aan

 

 

 

De maand verandert traag bewegend

 

Wijl in de wind van October de boten begeven

 

 

 

Ik hoor de honden

 

De zee is hoog en honderd daken breed

 

En ik moet er nog over komen

 

 

 

Een muisvogel aan de gescheurde ruiten

 

Van een verbrand hotel

 

 

 

(Op de wanden staat geschreven in het krijt

 

Mia vrijt met Catherine

 

En Willem de zot is zot)

 

 

 

De haven ligt gereed voor morgen

 

Alsof er niemand ooit meer was

 

Om vannacht nog garnaal en krabben op te halen

 

 

 

Het seizoen der liefde laat zachte kerven achter in October

[p. 916]

VI.

 

Het meisje van de mijn bewaakt

 

Haar nooit genezen handen in haar schoot

 

De manden met haring en garnaal en krabben

 

En kwallen en zand

 

 

 

De laatste vissers beklimmen de stenen wallen

 

En zeggen hun kale stille zeg

 

 

 

Hoor hun schrille namen

 

Denk aan de bastaards van de Vier en Twintig B

 

Waaraan de vrouwelijke bleke vissen vreten

 

Zie de weiden van het bronstig binnenland

 

 

 

In de loods waar de jongmaatjes vrijen

 

Onder donkere zeilen

 

Hangen regelrechte rijen paling

 

 

 

Een glazen man valt uit een kroeg aan stukken.

 

 

 

HUGO CLAUS