Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 7

[p. 599]

[Gedichten van Christine D'haen]

Eva uit Adam slapend

God, op den zesden dag
beval dat Adam lag
en slapend 't lichaam overliet;
Adam vervulde 't, lei het hoofd
onder een boom met bloeiend ooft
en sliep
terwijl God Eva schiep.

Temidden 't woud vol wild
nu wonderlijk gestild
daar elk zijn koning willoos ziet,
temidden vogelen, vissen, 't fier
geslacht van pels- en vederdier
en pauw,
vond hij den vorm der vrouw.

Wijl Adam onbewust
't hoofd op de handen rust
en droomt van een aan hem gelijk,
rijst Eva uit zijn hart omhoog
gesloten nog het sluimrend oog,
en leunt
het lichaam dat God steunt.

Hij ziet haar teer en zwaar
gelijk een druivelaar
gerijpt in 't paradijselijk rijk

[p. 600]

 

vol donkerroden wijn, gericht

 

vanuit de worden naar het licht

 

en naakt

 

terwijl zij traag ontwaakt.

 

 

 

Toen hij gewillig rees

 

zag Adam uit zijn vlees

 

dat eerst geboren werd uit slijk,

 

de pracht van 't paradijs vermeerd.

 

Zijn ogen zijn op haar gekeerd,

 

hij kijkt

 

hoe nederig zij prijkt.

[p. 601]

Vijfde grafgedicht voor Kira van Kasteel

Al wat de moestuin gunt, de groenten van het jaar;
het boerenhof, de boter, room en schuimige melk;
de herfstelijke boomgaard peer- en appelzwaar;
't fijn kruid uit wei en tuin, uit 't bos de kantharel;

En al wat vergenoegt, de koperen krulchrysant,
de druif der wijngaarden, de verse ruwe noot,
het wordt mij rijkelijk gestapeld in den schoot,
en om gemeenzaam smaken mede in de hand

van hem die alles deelt met mij: 't diep ledikant
waarin het warme vlees met zachtheid wordt gevoeld,
't verlangde avondboek, de wandeling die verkoelt;
't wordt mij geschonken in de sterfelijke hand.

Uw hand is echter leeg, en wordt alleen bezwaard
door aarde die uit u haar vruchtbaarheid vergaart.

[p. 602]

Nacht

De wijdheid van den dag, uit zuiver goud gegoten
ligt vol met donkren drank gelopen
die overlopend 't hart bedropen
en 't goede licht geblust heeft, ongenoten.

Door 't hart nog ongenoten dat u, licht, in zich
wou zuigen als de zomerbij
den honing, is uw zoet voorbij,
voor 't menig, menig wensen gaan uw wondren dicht.

Al 't naaste en 't verste is duister, en geen wederhopen
der heerlijkheid van heden enigen morgen
vertroost de ziel, verdronken in de zorgen
die komen, ongestelpt, tot in het bloed gekropen.

[p. 603]

De slaap

Ik waad door slaap, de diepe watervloeden
waarmede Noah overweldigd werd, gelijk;
de oogleden zwaar, de ledematen
haast ademloos, en neergelaten;
door de ingewanden zonder dam noch dijk
wast de bedwelming van het waterrijk.

Niets kan de ziel in deze zee behoeden;
zwemmend verliest zij zich en wordt gezogen wijd
buiten het bed waarin de leden
beroofd van leven nedergleden;
alleen gedompeld in der golven strijd
tegen elkander, en beweegloosheid.

Diepten verzwelgen mij, eerst onvermoede,
medegedeeld aan baren de een op de ander. Al
de versten mee met de een bewegen,
en ik in hen geheel gelegen
beweeg met diep' en duistren waterval
zinkende zonder grond van dal in dal.

CHRISTINE D'HAEN