Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 7

[p. 405]

[Gedichten van Frans Sijbrand Bijlsma]

Gebed

Schuif eeuwig voort o, eeuwigheid,
en aarzel niet om zacht te schenden
aan dit bedroefde dat slechts schreit
om eigen droefheid en ellende.

Want dit verdriet komt enkel maar
door bangheid en door twijf'lend vrezen
voor eenzaamheid en door gevaar
om weg te dwalen van uw wezen.

Doch ver verwijderd zijn uw bermen
mijn zoete grens: o, droef genot
om weg te gaan uit uw beschermen,
en zich te wanen als een god,

om zelf een kern te willen denken,
en om te reiken naar dat veld,
waarop gedachten slechts zichzelve wenken
in 't spiegelbeeld dat steeds meer overhelt.

Vernietig zacht dit droeve streven,
en wijs de ziel die eenzaam blijft
naar 't bloeien van uw eeuwig leven,
dat roerloos in uw stilte drijft...

[p. 406]

De dichter Leopold

Zijn leven hing gesluierd over
zijn denkend leven en zijn hoofd
bewoog als onder eigen lover
waarin het zonlicht werd gedoofd.

En door zijn stilheid zijn die grenzen
verminderd tot een vage lijn,
waarlangs zijn ogen als twee lenzen,
door droefheid blind geworden zijn.

Maar eindloos ver, hem toegesloten,
blijft het heelal, en bleef zijn ziel,
met eigen pijnlijkheid omgoten,
een helder licht dat er in viel.

FRANS SIJBRAND BIJLSMA