Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 7

[p. 232]

[Gedichten van Alice Houck]

Recapitulatie

Het vensterglas heeft mijn verzet gestuit
Vlak voor mij holt de avondtuin zich uit
tot een toneel vol lang vergeten beelden.
Wat jou en mij verdeelde
speelt daar in schaduw als een schimmenspel
van vreemde vogels boven water.

Ik heb vandaag met jou niet kunnen praten.
Je woorden lokten niet tot vangst,
ze zwierven langs mij zonder mij te raken,
zoals wat bloemen in een open graf.
Wat ik je gaf als wederwoord
sloot ons slechts van elkander uit.
We waren niets dan nutteloos geluid.

[p. 233]

Tegenspel

Die dag leek alles om mij heen
wel stilgezet om te vergaan.
Zó, met de dingen mee ontdaan,
bleef ik na jouw vertrek alleen.
Ik weet nog hoe de zon en maan,
versmolten tot een gore nacht,
mij toen ontstelden en ik dacht
dat ik ook ophield te bestaan.

Zo niet vandaag. Wel ligt mijn meeuw
als stilgevallen aan het strand
en lijkt de zee tot aan het land
bevroren in een glazen geeuw,
maar in mijzelf beleeft het bloed
nog met mijn onbegrijplijk hart,
verwonderd, zoekend en verward,
de wisseling van eb en vloed.

Vandaag kan ik niet anders zijn
dan tegenspeler van het ding
dat óm mij iets vergeefs beging
waarmee ik niet begaan kon zijn.
Want ik ben als van eigen oog
het spiegelbeeld, dat schijnvolmaakt
en uiterlijk onaangeraakt,
toch in zichzelve fel bewoog.

[p. 234]

Mineur

Vereenvoudigd tot een wreed verlangen
was ik in die vreemde tijd.
Ieder uur hield mij gevangen
in volstrekte weerloosheid.
Zwaarder dan een struik jasmijn
van bloemen zijn kan, kon niet zijn
de vracht van mijn gebondenheid
aan jou, die mij naar jou verbeeldde.
Ontbonden aan mezelf was ik,
want niets bestond dan jij;
en ik werd nieuw waar jij mij streelde.

Nu tussen jou en wat bleef hangen
in de open zomen van de tijd,
de droom gedijt, raakt mijn verlangen
in 't drijfzand der bezetenheid.

ALICE HOUCK

[p. 235]

Herschrijving

O, zoet gelaat dat bijna zonderling
door tranen lacht, die voor mij baden,
uw lieflijk komen kust mijn schemering,
waarin ontbinding zich verraadde
en afstand als een niets verloren ging.

Uw tranen zochten toen mijn ongeduld
dat mij reeds snikkend had verlaten
waarna mijn wezen ledig werd gevuld
met dorre wensen en gelaten
had ik dat droeve door mij heengeduld.

En nu, zo plotseling, komt uw blij geween,
omgeven door mijn schemerdringen
van weten dat een andere alleen
kan omgaan door de liefste dingen,
een andere die lang onwerk'lijk scheen,

doch die nu vragend, om 't beminde hoofd
met tastbeginnen wil gaan voelen
naar 't allerliefste; dat terug belooft
te zullen blijven tot de doelen
van 't juichend leven worden uitgedoofd.

O, zoet gelaat dat bijna zonderling
door tranen lacht, die voor mij baden,
uw lieflijk komen kust mijn schemering,
waarin gedachten zich door zon verraden,
en blijheid als een goud van denken hing.

[p. 236]

Schemer

Zijn denken viel in grijze eeuwen
als vallen bijna zonder wil
van ruimteloos en ledig sneeuwen
een sterven levend en heel stil.

En niets beroerde meer dit zachte
nadat het koel lag uitgespreid
en enkel nog in donker wachtte
op hààr, die slechts door zonlicht schrijdt

en wenken zou! o, fel bezerend
twijfelen omgeven door verlies
van bindend wachten, o, ontberend
altijd vochtig ochtend-vlies,

het moet...! en wenken zou, en waaien
met open schemer voor het zacht
ontslui'ren van zijn grijze baaien;
waarna hij dit nog van haar dacht:

mijn witte schemer zal uw velden raken,
mijn kilte uw verrukkelijk domein,
de eerste zullen u onsterflijk maken,
uw laatste groter dan mijn eerste zijn.

FRANS SIJBRAND BIJLSMA.