Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 6

[p. 1086]

[Gedichten Louis de Bourbon]

De toverbloemen

Hoe vaak, als kind, stond ik voor het waterglas,
waarin mijn moeder houten blokjes dee
die wonderlijk ontbloeiden tot gewas,
tot bloemen, schelpen, sterren van de zee.

Zo rees, in jeugd's getij, de dwaze waan
dat uit den nuchteren dag het noodlot zou
bloemen van bont geluk doen opengaan
bloemen van lust en liefde, blinde trouw.

Maar moeder stierf, het dromen bleek vergeefs,
de dag was grauw, de nacht vol eenzaamheid,
herinnering het enige dat bleef
een spel van schimmen wislend met den tijd.

De donkere nacht, de kilte van den wind
al wat geboren wordt uit aardsen schoot,
al wie ik ken, al wie ik heb bemind
't zijn bloemen in de drijfschaal van den dood.

[p. 1087]

Ik weet hoe het zal zijn

Ik weet hoe het zal zijn: ik zal gaan slapen
niet meer ontwaken; zonder ik het weet
gestorven zijn; jij veegt schreiend het zweet
weg van mijn hoofd en d'ingevallen slapen.

Jij, en een andere, zullen eerst geloven:
met hem is alle levensvreugd vergaan,
die eerste smart zal diepe wonden slaan
en in den aanvang alle licht doen doven.

Je zult, met steeds geruimer pozen, bloemen
neervleien op een steen, die het verdriet
verkilt tot de onverschilligheid van grauw graniet,
en je zult, aarzlend, weer mijn naam gaan noemen.

Er komen andere dingen, nieuwe vrienden,
de kinderen trouwen en je gaat op reis,
een hoflijk heerschap brengt je van de wijs,
je hart, eerst blind van rouw, wordt stilaan ziende.

Zomer en herfst, winter, een nieuwe lente,
in onze kleine tuin bloeit de sering
maar in een andere kleur, de herinnering
zingt zelden meer hoe ik je eens verwende.

Mijn boeken raken meer en meer vergeten,
een kleinkind heeft de plaats waar mijn portret
gehangen heeft, boven de schouw bezet,
de stoel waar ik aan tafel heb gezeten.

[p. 1088]

 

Maar eens zal ook de dood jouw lichaam vinden

 

je zachte mond, je boezem en je schoot

 

het zal ontbinden in den donkren dood,

 

eerst dan zijn wij de eeuwige beminden.

LOUIS DE BOURBON.