Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 6

[p. 1084]

[Gedichten Frans de Wilde]

Maannacht

In de kristallijnen stilte,
Onder sneeuwge maannaacht-kilte
Liggen eindloos hei en veld,
Woud en weide, spraakloos welt
Heimwee naar de gouden ster,
Van dit zwijgen hoog en ver;
Maar deze aandrift moet snel wijken
Voor het feller levens-reiken,
Droom en stilte gaan verloren
In 't geschal der aardse koren,
En dit blank, kristallen uur
Heeft geen duur, ach, heeft geen duur.

[p. 1085]

De tuin

Soms zoek ik achter 't huis
Stil de verloren tuin,
Waar niemand komt dan ik;
Over 't bemoste pad wandel ik traag
Naar de gebroken bank tegen de muur,
En in het vreemde, onwezenlijke licht
Kijk ik naar de fontein die niet meer vloeit,
Naar 't kleine tuinhuis, stoffig en verzakt,
De bonte vogelveren op het gras,
En adem diep de dode-bloemen-geur
(O zoet vergift van rozen en violen);

Tijd roert niet meer tot ik ontwaak,
(Hoe of waarom?) en weerkeer naar het huis
Waar, zwijgend en geduldig,
De blinde vrouw 't patroon van morgen weeft.

FRANS DE WILDE.