Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 6

[p. 700]

[Gedichten Maurits de Doncker]

Rondeel

Indien je wil wordt dit het uur
dat onze monden zich verenen.
Nog is der liefde laaiend vuur
uit onze harten niet verdwenen.

Gaat veel verkoelen op den duur,
wij slaan nog vonken uit de stenen
op dit gezegend eenzaam uur
dat veel verweesde paren wenen.

Elks leven is een avontuur,
waaraan hij vreugden kan ontlenen
veel meer dan veel verblinden menen.
Dat is 't besef dat op den duur
mijn deel werd in dit avonduur.

[p. 701]

Lied zonder zin

Dit lied heeft geen beduiden.
Ik zing wat voor mij heen.
Wie zou zulks euvel duiden?
't Is beter dan geween.

‘Waartoe nog verder fluiten
dit altijd eender lied
dat tranen schreit met tuiten?
Ziet gij de vreugde niet?

Waarom nog langer lallen
in roes van dronkenschap
als zoveel duizendtallen
wel dorstig zijn, maar krap?

Waarheen dan met uw vreugde?
Waarheen met uw verdriet?
Vermits het een niet deugde,
versmaad het ander niet.

Verdriet moet men verdrinken
en vreugde dient gesmoord,
want liederen verklinken
die niemand heeft gehoord.’

[p. 702]

 

Zo zou ik kunnen zingen

 

nog uren, dagen lang

 

van allerhande dingen

 

van min of meer belang.

 

 

 

verzadigd avonduur,

 

Alsdan alleen te wezen.