Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 6

[p. 682]

De alchimist

Stilte, gij Seraph die uw vleugel spreidt,
sta boven mij als ik mijn bed bestijg,
mij neerstrek in uw macht en nederzijg
diep in uw duisternis die mij bevrijdt.

Levende kracht, die mij veel mijlen hoog
meerukt in schitterenden spoed, en staat,
een dubbele wal, om mijn verlicht gelaat.
Dan luikt de magiër slaap mijn binnenste oog.

De bodem wijkt en na den bodem weer
wijken de bodems en de bedding wijkt,
totdat mijn blik een eindloos diep bestrijkt,
gloeiend zwart stof en rood brandt op en neer.

Uit duister zwart schiet hevig rood omhoog
en brandt mij door mijn borst, verschroeit mij puur
tot ik, één witte vlam van vliegend vuur,
brand van den aardboog tot den hemelboog.

Nu ligt de oeroude Vaadren-wijsheid mij
diep in den geest, en den daemonenstoet
bezweer ik met een vroom, versterkt gemoed.
Scheppende Herder, Hermes, sta mij bij!

[p. 683]

 

Dat ik de glazen kolf, de schoon-geronde,

 

de rein-doorschijnende, de rijke schoot,

 

matelijk vul met welgewogen lood,

 

want het getal maakt zieken tot gezonden.

 

 

 

De baarmoeder der bergen bergt metaal

 

heilig en fonklend in den donkren grond.

 

Zalig de mens die stene' en ertsen vond,

 

hun wrede streving en geheime taal.

 

 

 

Gezegend die met vuur de kindren der

 

wereld weer loutert tot het goddlijk goud,

 

uit aarde wil de geest zijn weergebouwd

 

die zich in aarde borg, in ster na ster

 

 

 

en zich in heel 't heelal verdeelde en drong,

 

de Eenheid in alles aadmend, werkend: wil,

 

spankracht en stuwing, die de grote spil

 

der sterrestelsels wentelde en dwong.

 

 

 

Daarom, o Vuur, wees mij gerecht, en richt

 

uw stoute klauwen op dit meesterwerk,

 

rek u en bijt met tanden scherp en sterk,

 

bijt tot het bloed spat uit het zwart gezicht:

 

 

 

zwart is het eerst en zwarter wordt het tot

 

het dood en donker ligt, onzuiverheid,

 

en al de vluchtige geesten zijn bevrijd

 

die stijgen uit zichzelf, hun zucht naar god.

 

 

 

En witter wordt het dan, fel glinsterwit:

 

als zich de geest weer met de stof verzaamt

 

ligt daar van man en vrouw het blank lichaam

 

naakt en verblindend in elkaar verhit.

 

 

 

En uit hun liefdrijk paren stijgt het kind

 

in koninklijken purpermantel op,

 

bliksemend heerlijk klimt het tot den top,

 

gekroond, gescepterd rijst het, en begint

 

 

[p. 684]

 

gelijk de zon zijn reis in stralentrots,

 

zuiver en zwaar, rijk-onaantastbaar goud,

 

door God in zon gestort, en dan oeroud

 

door zon in de aard gesponnen, nu verlost.

 

 

 

De Daimoon blaast! En uit zijn adem wast

 

heel deze wereld menige wereld rijk.

 

Ik schep de godheid duizendmaal uit sljik,

 

red hem die overal naar zijn wezen tast.

 

 

 

De Daimoon blaast! Ik ben die hij verkiest,

 

om mij vermorzlend zoals hij te zijn,

 

de Meester die, verbrandend, uit zijn pijn

 

eindeloos wórdt en zich daarin verliest.

 

 

 

CHRISTINE D'HAEN