Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 6

[p. 477]

Romance 1952

I.

De zon schijnt
en in de straten is het oud weer
goed oud weer
zoals vroeger
toen wij kinderen waren
en roekeloos speelden
alsof niets dreigde:
en een man wandelt langzaam
met gebogen tevreden rug
maar hij liegt ook
want die rug is niet krom
van verzadigd zijn;
hij steekt zijn oud bukkelig hoofd
tussen de moede schouders
de bange bevende vleugelstompen
nooit zal hij meer kunnen vliegen
en alles liegt
de zon
het oude weer
de man
en wij ook
want we weten altijd:
die ene bom
en dan is het uit.

[p. 478]

 

Dan zal er weer oud weer

 

heel oud weer zijn

 

en een gele valse zon zal schijnen

 

maar niet meer over ons

 

die eens

 

argeloos

 

leefden.

II.

Want
de paddestoelen van Bikini bloeien
Hirosjima weet ervan mee te praten
en of Greco
nu danst
met blikkerende tanden
en smalle heupen
of
Toscanini de spitse staf zwaait
met fonkelende ogen
dwars door de symphonieën van Mozart
of als de préludes van Claude gespeeld worden
Claude Debussy
stervend onder kanongebulder
waarvan het kleine Parijs
het dwaze Lutetia
trilde
of kinderen het niet weten
en oude
mummelmonden
met stokken
en gummidoppen
net doen
of zij het niet geloven
de vreemde
bekoorlijke
grillige
mollige
paddestoelen van Bikini bloeien.

[p. 479]

III.

Maar de geleerden
zalmneusjes der wetenschap
pulken
met bobbelige voorhoofden
en rimpels als greppels
en van tics onzekere handen
en hogebloeddrukhersens
aan
nog mooiere
betoverende
atoombloemen.
Zij bedenken atoomvrije schuilkelders voor de onmisbaren
de élite
grote vergaarbakken van uitstulpende denkklodders
en de rest
de ruim twee milliard
die ook willen paren
en leven
zullen sterven als één soldaat in burger:
alleen de denkkwallen zullen uitpuzzelen
hoe
nieuwe
atoomproef
mensen te kweken.
En 's nachts
in hun dunne dromen
geven zij hun verdorrende vrouwen
een bosje verse atoombloemen
voor op tafel bij het laatste maal.

IV.

Waarom die okeren zon er hangt
weet niemand
en niemand kan ons vertellen
of iets doel of zin heeft

[p. 480]

 

zij tergt de werkenden

 

koestert de nietsdoeners

 

en stoort zich nergens aan

 

ook niet

 

aan de uitgulpende

 

met wollige gebaren

 

doodkoesterende

 

atoomwolken:

 

zij schijnt

 

en al bloeien fel

 

de weke Bikinibloemen

 

laat ons

 

samen

 

nog een keer

 

in die nietsontziende zon gaan wandelen

 

en een laatste maal

 

gelukkig zijn.

V.

Een verlaten muziek
en een voorbij gelopen schilderij
de dunne bundel verzen
waarom
haastig
geglimlacht wordt
terwijl
aan de zich krullende mondhoeken
een snelle vrees rimpelde onder de aarzelende huid
nu nog:
de hond
die
met ronde peilloze ogen opziet gespannen wachtend op het wonder der verbroedering
het kind
dat
toegewijd met de zon speelt
en een gracht die maar stil ligt te liggen
naast de verontschuldigende schaduw van een haastige boom

[p. 481]

 

en het bleke beven van de maan in een rillende plas

 

het tuimelend licht in de herfstblaren

 

die hangend sterven

 

zonder klacht of misbaar

 

de illusies van de kleine man

 

en de onbegrijpelijke dromen

 

aan het spitse uiteinde van de nacht

 

de eerste kreet van de pasgeborene

 

en de ultieme zucht

 

van hen die gaan rusten

 

en zich voor goed wenden van wat was

 

maar nú

 

is:

 

dit alles

 

kan niet anders dan geleefd worden.

VI.

...en laat de knapen
met de oude hoofden
maar atomen splijten
het is nog niet zo lang geleden
dat zij met hun treintje speelden
let wel wat op ze
hun
arme
koppen
zijn als overvolle zaaddozen
ze weten er geen raad mee
geef ze een toffie
of een sigaret
dan zal hun overspannen gezichtshuid
zich onwennig ontspannen
tot een bijna verstorven glimlach
van dankbaarheid.

[p. 482]

VII.

Want zij
de vernuftelingen
vrezen eigen nietigheid
zij zouden niet gelukkig kunnen zijn
omdat zij zich zonder hun weetspeelgoed zouden vervelen
zij zouden gaan nagelbijten
of zelfmoord plegen
wat het beste zou zijn
maar waarvoor zij
waarschijnlijk
te gewichtig zijn:
zij vullen afgronden
met andere afgronden
kinderen van Sisyphos
we moeten ze
van tijd tot tijd
over hun gekwelde hersenpannen strijken
en ander speelgoed geven
want wij zijn beter af
omdat we geleefd zullen hebben
als wij
onder
hun bom
verrekken:
wij kunnen een stervend dier onbevangen in de ogen kijken
en bevend blij aan een bloem ruiken
met rustig kloppend hart
kunnen wij naar de trage regen luisteren
en langs het strand lopen
en
niemand
kan ons beletten onze vrouwen te kussen
en met een blanke ziel te gaan slapen.

PETER VAN STEEN