Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 6

[p. 182]

De grote reis

De bestemming

Het water zo helder en klaar
en fris als de fluistergeluiden
die oostenwind schuifelend blaast
door zand-zerpe elzen en struiken,

die dansende waterloop kan
geen uitweg door de oevers meer vinden;
hij murmelt een kabbelend gezang
geboren uit water en winden

en vloeit naar de onstuimige zee.
Wij mensen, wij vliên naar een haven
waar opdoemt de onzekere ree
en wij niets ontwaren dan graven.

De vraag

Wat zal ik vinden in de winden?
wat in het water en de wijn?
Wat zoekt de vlugge, jonge hinde
die ijlings als een pijl verdwijnt?

Zal ik slechts als een schamele blinde
de vorm bevoelen, hoekig, vast,
en nooit de kern der dingen vinden
waarnaar mijn hart zo hoopvol tast?

[p. 183]

Het antwoord

Ik tel niet mee. Ik ben een blad,
een schamel blad aan een der eiken
die kromgegroeid in deze stad
naar hemelblauwe einders kijken.

Een zonbeschenen, blinkend blad
dat dor in schaduw zal verkwijnen
en vallen op 't verlaten pad
waar zon noch maan noch sterren schijnen.

Ik ben een blad slechts in de wind,
van weinig nut, van weinig waarde,
dat nergens nog een rustplaats vindt...
wegdwarrelt aan de rand der aarde.

De spiegel

Wij zien ons nooit zoals wij zijn
als wij ons spiegelbeeld bekijken
en spiedend de uiterlijke schijn
begluren, waar wij niet op lijken.

Wat toont gij van de binnenkant?
wàt van mijn bonzend hart? mijn zinnen?
schijnheilige spiegel aan de wand
waarin ik zelf mij niet kan vinden.

Ik zie: 'k ben heel betamelijk.
Krediet zal iedereen mij geven
lijk Shylock! Dank u, spiegelbeeld,
bedankt, o spiegel van mijn leven.

O spiegel, spiegel, vals gebroed,
gij woekert steeds met onze wanen.
Want wij zijn duister, zwart als roet,
al lijkt ons beeld zo wit als zwanen.

[p. 184]

 

Wie niet in 't eigen hart durft zien

 

aanschouwt de schim die het omhult.

 

Maar dwerg of deerne of scheve bult

 

schoon kunt ge zijn in hart en ziel.

Vergeten bloemen

Wat bijbleef uit voorbije jaren?
Een schim, die in de nevel tracht
de droom aan werkelijkheid te paren
doch wegschuift in een schaduwnacht.

Een nacht, waarin de dromen schichtig
vervlieden in de duisternis.
Waarin ik diep zocht, stil-voorzichtig
een blauwe roos die nergens is.

De blauwe roos die in dit leven
soms in de nacht mij tegenlacht,
die aan de droom wat schijn komt geven
doch nooit is wat men heeft verwacht.

MARC. DECORTE.