Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 6

Zeg het met filmpubliciteit

Onder de vele verwijten, die men de Belgische dagbladpers kan toesturen, vindt dit van gemis aan verscheidenheid evenwel geen plaats, noch wat de politieke kleur, noch wat de journalistieke stijl, noch wat de dosage der verschillende rubrieken, noch zelfs wat de lay-out, mise-en-page ofte opmaak betreft. Een zekere eenvormigheid treft men alleen onder de buitenlandse berichtgeving aan die, helaas, via de linotype, de krant ingaat, zoals ze uit de telescriptors van United Press of weet ik veel komt spetteren, afgezien van de hoofdletters en de eventueel ontbrekende zintekens, die er desnoods door de jongste redactionele broekjes kunnen worden aan toegevoegd, een in onze verwarde tijd van ijzeren gordijnen (en klaarblijkelijk niet alleen ginds in het Oosten) hoogst bedenkelijke zaak, dunkt mij. Voor deze methode, welke ons denkproces in de rechte banen tracht te houden en hierin, o schande, over het algemeen ook schijnt te slagen, bieden zoals trouwens reeds hoger aangestipt, onze ‘gazetten’ gelukkig tegengewicht genoeg.

Dat we een dergelijk tegengewicht ook onder de filmannonces konden vinden, was me ondertussen nooit opgevallen. Een vriend van

[p. 93]

me, - een dichter, die uiteraard over fantazie en zin voor subtiliteiten beschikt -, stelt me vandaag enige knipsels ter hand, waaruit ik leer, dat ik een zeer onaandachtig krantenlezer ben. Zij zijn afkomstig uit de Vrijdagse publiciteitspagina van drie Brusselse couranten, die hoofdzakelijk door bioscoopaankondigingen in beslag genomen wordt.

Het betreft films, waarin de sexe enige rol speelt. Die films heten Nagana, reine de la jungle, Et moi j'te dis qu'elle ta fait d'l'oeil en Furia, alle drie nogal suggestieve titels, ik geef het toe. De desbetreffende dagbladen zijn Le Soir, La dernière Heure en La libre Belgique.

In de Dernière Heure staat voor Nagana een suggestief cliché afgedrukt, met daarop een even suggestieve naakte, ebbenhoutkleurige dame met prachtige stream-lineborsten, die Filip de Pillecijn (litterair) zouden doen watertanden, en beloftevolle blinklichten in de omgeving van haar navel. In de preutse Libre Belgique heeft men dit meisken van haar blinklichten beroofd, zodat er alleen nog maar een silhouet overblijft, een geschonden silhouet dan nog wel, want men heeft bovendien haar zich in profiel manifesterende linkerborst zo maar zonder blikken of blozen geamputeerd, als bij de amazones uit de klassieke mythologie, zodat de stoere uitdrukking van Melvyn Douglas, die het voorplan vult, wellicht naar verbijstering zweemt bij de verschijning dezer donkere Pentisillea.

Subtieler, maar niet minder interessant is het verschil in de spelruimte, die de burgerlijk-degelijke Soir en meer libertijnse Dernière Heure de erotiek harer respectievelijke lezers gunnen. Wat Furia betreft, vertoont het cliché in eerstgenoemd dagblad een hooghartige juffrouw, die in een badmantel gehuld in een tobbe staat en begluurd wordt door een haveloos en opvallend bronstig mauvais-sujet. Dezelfde dame heeft in de Dernière Heure echter dermate haar badmantel van haar mooie schouder laten glijden dat voor wie er nog aan twijfelen mocht op overtuigende manier de symmetrie van het vrouwelijk lichaam gedemonstreerd wordt, terwijl het wit van de tekening op typografisch volkomen verantwoorde wijze door de suggestieve woorden osé... sensuel... wordt aangevuld.

Over de erotische verschillen in de aankondiging voor Et moi j'te dis qu'elle t' fait d'l'oeil kan geredetwist worden en de beoordeling van de intensiteit der uitgestraalde aantrekkingskracht laat ik aan de mannelijke lezers van het N.V.T. over. Dernière Heure: onderaan rechts een bad waarin, langs de achterkant bekeken, een slank naakt figuurtje stapt of met lief gebaar met de teen naar de temperatuur van het water tast. Links en rechts van haar een blok tekst, doch in de resterende linkerbovenhoek een jongedame, slechts gehuld in het kledingsstuk dat men, zo ik me niet vergis, in de charmante terminologie onzer hedendaagse Evasdochters een step-in noemt, met daarbij nylons opgehouden door lange jarretières. In de Soir nu, heeft men het eerste vrouwtje een hemdje aangetrokken, wat ons doet vermoeden, dat ze inderdaad slechts wil weten, hoe heet het water

[p. 94]

wel is. De tweede heeft haar minimale uitrusting mogen behouden, doch waar deze in de andere krant uitdagend zwart was, verloor ze heel wat van haar pikanterie, daar de juffrouwen van het opulente Brusselse blad onbetwistbaar de voorkeur geven aan witte lingerie en van vleeskleurige kousen houden.

Ik geloof niet, dat er vèr strekkende wijsgerige beschouwingen aan dit alles kunnen worden vastgeknoopt.

Het was alleen maar de bedoeling terloops vast te stellen, dat men de strekking van een dagblad ten onzent zelfs aan zijn publiciteit kan herkennen, van de verdonkermaande borsten in de Libre, via de hemdjes van de Soir tot de blote madammekens in de Dernière Heure, de enige krant wellicht naar het hart van de nachtwaker Hannekenuyt in Trijntje Cornelis van de hoogst fatsoenlijke Huyghens, waar deze in zijn sappig Antwerps vraagt: En zoude na is ne mens gien memmeke loate zien?

H.L.