Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 5

[p. 1107]

Semper eaedem

Wanneer soms 's nachts gij slapend klaagt,
Komt onder mijne zilte oogleden
In 't donker een gelaat gegleden
Vol vragen nooit bij dag gevraagd.

's Nachts kan geen ziel verborgen zijn.
Mijn bitter hart stookte vergiften
Die voren in dat voorhoofd griften
Lijnen van liefde en angst en pijn.

Brengt het verdrongen nachtlijk leed
Nog dieper smart dan wetend waken?
'k Ken ook die gruwbre dromendraken
Waartegen men geen wapens weet.

Als kind reeds heb ik soms gebeên
Niet meer te waken, niet te ontwaken,
En 't warmste bed voor 't laatste laken
Te ruilen vóór de zon verscheen.

En thans bij uw geliefd gelaat
Verwens ik 't voor mijzelf te liegen,
En 'k droom een lied dat u zou wiegen
Totdat de nachtmerrie vergaat.