Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 5

[p. 1105]

Bolero

Voor Raoul Hoornaert-Nazousky

Geen nacht meer, nog geen dag. Wordt 't licht herboren?
Voor een gesloten deur
Wachten wij allen, daar de sleutel is verloren.

Hoe fris ook de ochtendlucht, hoe opwekkend de geuren
Van deze jongste dag
Wij komen uit een nacht, te loom om op te beuren.

Is het een feest geweest, waar wij op bedden lagen
Van lust die eeuwig scheen
Daar wij het schuiven niet der kalme wijzers zagen?

De roemers zij geleegd, de gastvrouw is verdwenen,
En de muziek stierf uit,
De dans gedaan, alles ineens is flets verschenen.

Stijf, en met schuine blik, staan wij daar allen buiten
Te beven van de kou
En rillen alsof 't trommelregent op de ruiten.

Was gisternacht zo schoon, dat wij zo treuren zouden?
Heeft een kerstboom gebloeid
Vol bonte zangvogels uit verre hemelwouden?

Of kwamen nimf en sater voor onze ogen stoeien
In zacht gestreel, of lustgeweld,
Of zagen wij de rode roos tot zon uitgroeien?

[p. 1106]

 

Was ‘alles orde en schoonheid, pracht waarover welden

 

Kalmte en wellustigheid’,

 

Onsterflijke atmosfeer van Elyzese velden?

 

 

 

- Getrapte ratten, allen lieten we ons verleiden

 

Door dodende muziek

 

Die door ons beendren zindren zal totdat zij scheiden.

 

 

 

Wij dansten dodendans, gaven zowel als zieken,

 

Het vlees danste of de ziel

 

Op gekkenrhythme dat de onwrikbre normen mieken.

 

 

 

En zij die dansten tot op 't laatst, en zij die vielen,

 

Wie nuchter bleef, of dronk,

 

Zij struiklen allen buiten, moe van hoofd tot hielen.

 

 

 

Verdwaasd staan we en verbaasd. De nevels zijn geslonken.

 

Waarheen?