Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 5

[p. 1037]

De mens temidden van zijn marionetten

De poppen uit blauw van de korenbloem
en de poppen uit blauw van de lucht
en de poppen uit blauw van de druif en uit groen
van het wier en uit goud der vrucht:
Ach hoe zij dansen! Hun spel en gevaar!
De pop uit het rood van de zon
met de pop uit het hevige purper en paars
een vlammend dansen begon.

o Moeder, het blauw is het blauw van het meer
en het rood is het rood van de roos.
Maar het blank is als zout en kristal, sterk, teer,
gloeiend en tijdeloos.
o Moeder, het blauw is het blauw van de zee
en het rood is het rood van uw mond.
Maar het geel en het bruine sluipen, en wee
de borst van het blank wordt gewond.
o Moeder, het blauw is het blauw van de wolk
maar het rood is het rood van het bloed.
In het hart van het blank steekt de zwarte dolk.
Ik ben bang! Ik ben bang! Zie de vloed! -

Luister, kind, naar de poppenman!
Luistert, mensen, naar mij!
Vergeeft mij mijn poppen, geen die ze kan
tellen, want alien zijn vrij.

[p. 1038]

 

Ik snijd er slechts zes, zesmaal zes

 

wankelen weg uit elkaar.

 

Zij snijden zich door met een heel scherp mes

 

tot een meervoudig misbaar.

 

Het bruin gaat branden, het groen wordt blauw,

 

het brons en het rood en het ros

 

smelten, versmelten tot vuil en grauw

 

of een meervoudige bios.

 

Het blauw is het blauw van de ziel alleen

 

en de vlam toen het vurig wit viel,

 

en het groen en het grauw, het goud en het geel

 

zijn mijn ziel, zijn mijn ziel, zijn mijn ziel!

 

Ik ruk hen uit, maar een draaiend wiel

 

zijn de duizend en drie uit drie.

 

Hun spel en gevaar! Hun dans om de ziel!

 

Hun weelde waardoor ik niet zie!

 

Ik kerf ze uit mij, ik kerf ze uit

 

tot het blank voor het blanke verdwijnt,

 

tot eindelijk gij, o mijn liefde, o bruid,

 

o lichaamloze, verschijnt.

 

 

 

CHRISTINE D'HAEN.