Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 5

[p. 1036]

En dat wij...

En dat wij door de sterren zijn bewogen,
schoon zij zo ver in diepe nacht hun kronen
in purper en in goud, in blauw en wit vertonen,
vreemden voor onz' verwonderde ogen.

Bewogen ook door zoveel dat gewogen
geteld, gemeten wordt en naam gegeven;
niets is beveiligd van ons innigst leven
binnen de messen van de hemelbogen.

Wanneer mij, zoete vriend, met u gezeten
uw rust bevredigde in al mijn leden,
werd het bestemd door evenredigheden,
die wij alleen niet van onszelve weten.

De mens alleen bedroeft zich, al de stoffen
bedroeven zich niet om zichzelf als hij
droef om zichzelve is. Zijn hovaardij
eenzame droefenis onovertroffen.