Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 5

[p. 1020]

Causaliteit der vormen

Er is geen ding

of 't zoekt een zwaartepunt.

Schier ieder vlak trekt krom
en 't felste licht

glijdt schichtig, haast verdund,

langs d' heuvelkammen om.
En ook het ijzig koude staal
gehoorzaamt aan de onderstroom
van 's levens ingebrande taal,
die wij slechts snappen, autonoom.
De stof, die nog ligt ingedamd,
beweegt zich vrij en onverstoord,
maar 't stenen hart geraakt verlamd
nog vóór het, kloppend, wordt verhoord.
Doch wie tegen atomen stuit
voelt plots de schok der eeuwigheid;
steeds verse stromen graven uit
de diepe dallijn van de tijd.
De ruimte draait

op los verspreide schroeven

en wie niet meetoert, hij verzaakt!
Er is één waarheid

maar er zijn veel proeven

wijl ieder ding bewaart zijn zin;
het is, helaas, niet zo gemaakt
dat ieder nieuw begin
weer in het einde haakt.