Lily van de Woestijne
Wij stellen ons tot regel slechts in hoogst zeldzame gevallen teksten in een andere taal dan het Nederlands te publiceren, en wel als wij, door ze naar geëigende tijdschriften te verwijzen of ze te vertalen, iets essentieels zouden moeten derven.
Zulk zeldzaam geval doet zich thans andermaal voor. Wij zijn getuige geweest van het feit, dat een jonge vrouw met een subtiel innerlijk leven, een uiterste gevoeligheid, een rijke en verfijnde verbeelding, met al de betovering van een dichterlijke begaafheid, die erfelijk in haar bloed is opgelost, naar een eigen uitdrukkingsmiddel zocht. De beeldhouwkunst, de schilderkunst trokken haar aan. De grootste, de spontaanste verzoeking kwam langs de grillige wegen van de poëzie.
Op die weg evenwel ontmoette ze haar vader, Karel van de Woestijne. Die ontmoeting was niet zonder pijnlijke ervaringen. Zijn meesterschap over het Nederlands vers sloeg haar met schroom, die reeds menigmaal kinderen van grote kunstenaars heeft verlamd.
Tot zij, zonder enige scholing, in Franse verzen een instrument vond, dat zij zonder terughouding beproeven kon. Zij ontdekte aldus, samen met een ware onafhankelijkeid, haar eigen melodie en rhythmus. Haar zang, zo smartelijk en toch aërisch, wekt in ons de echo op van een vertrouwde, ontroerende stem. En de hoop meteen, dat de dichteres met deze verworven vrijheid, ook in Nederlandse verzen, de hindernissen der uitspreekbaarheid zal overwinnen.
De Directie.
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd