Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 5

[p. 374]

De thuiskomst

Dit is dan 't land waarop mijn dromen stonden,
gekoesterd dag en nacht onder een zon
waarvan wij 't vreemde laaien niet verstonden
sinds in die Meimaand onze reis begon.

Wel vele morgens zijn sinsdien verstorven
en avonden gemerkt met jeugdig bloed.
Beschaving, die zo moeizaam werd verworven,
ontviel en werd door niets en niets vergoed.

Dit land laat aan zijn doden niets gelegen
en dood zijn ook wie bleven na de storm.
Zij die nu liggen langs de verre wegen
hebben met ons slechts dit verschil: hun worm.

Mijn eerste nacht onder de lindebomen,
wier fijne geur als vroeger nederdaalt,
kan ik onmooglijk aan de vraag ontkomen:
wie best is, ik of wie de dood gehaald.