Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 5

[p. 373]

De onttakeling

De schaamte heb ik afgezworen
die onze schuine kuisheid bond,
mijzelf ontrukt aan die verkoren
en heilig zijn op deze grond.

Ik speur wat elke vrouw aan lusten
dit zoekend lijf te bieden heeft.
Eeniedre reis schenkt kort berusten
wijl onze geest steeds hoger streeft.

Dit leven is te bar om er
te handelen naar hoogst gevoeg;
de dag is droef en voor de kommer
verwijlt de nacht niet lang genoeg.

Dies laten wij onszelf begoochelen
en ieder uur van onze dag
dë armoe van dit leven loochenen
in een verblijde, drieste lach.