Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 5

[p. 370]

De oude kunstenaar

Hij wacht verduldig in zijn zetel
tot de engel zacht zijn naam komt noemen.
Hij is reeds vreemd aan 't aards gewemel
en later zal hem niemand roemen.

Zijn potlood, verven en penselen
zijn aan zijn handen lang ontvallen.
Hem rest de meid om met krakelen
zijn laatste dagen te vergallen.

Zijn laatste leed en laatste vreugde:
een rand papier, een kreuple stift,
waarmee hij scheve lijnen grift.

En, of hem beetre dagen heugden,
kan hij soms stil aan 't wenen gaan:
de dood talmt lang om toe te slaan.