Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 5

[p. 369]

Retirade

Verhuis mijn geest naar nooit verkende oorden
en geef m'n ziel voor 't eerste beste bod,
maar breek der dromen schaal, sleep mee de woorden
in 't kielzog van de dood, en zwijg van God!

De krachten die zich aan de tijd onttrekken,
zij klimmen als een kind de sterren tegemoet,
en kunnen op hun baan wat leven wekken,
maar dansen nog om 't licht,

wijl reeds de nacht zich spoedt.

Vraag niet waarom begeerten één na één verzanden,
want ijlings dempt de voor en weer verwaait het zaad;
de luidst bezongen tocht zal bij de krengen stranden,
bewogen door 't gedein dat 's levens kusten slaat.

Soms blijft er iets, gemaakt door 's mensen handen,
de pijlers in graniet of d' huizen langs de straat,
doch geen van ons schept duurzaam nieuwe banden...
Wie bij het dagen bidt, ook hij knielt reeds te laat.

EDWARD THYS.