Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 5

[p. 367]

En verder ging het leven

Voor J.

En verder ging het leven. En wij maten
de tijd elk met zijn eigen hartslag. Is
het anders mogelijk onze kleine baten
te bergen veilig in ons groot gemis?

Ons zo nabij ging toen het blinde leven
voorbij, dat zelfs de lichte, zoele tocht
van deze ontmoeting onze hand deed beven
die wij malkander reikten aan de bocht

waar wij gescheiden zijn, lijk allen scheiden
- éénmaal voorgoed, - al gaan nog elke dag
hun schaduwen dezelfde weg in 't wijde
verluwde licht. Geen enkele vermag

nog een van alle tot haar te bewegen,
al zenden zij in de eenzaamheid der nacht
gedachten uit, de sterrenbeelden tegen,
die wij de namen gaven der verwach-

ten, die niet kwamen en waarin de jaren,
die wij niet zagen, bergen hun gelaat.
Zij keren echter niet terug, al staren
wij nog, lijk blinden zonder toeverlaat,

de nanacht in. Wij trachten te vergeten
de wonden, die de tijd misschien geneest:
waarom dan willen wij de wegen weten,
die wij verkiezen konden? Toen uw leest

[p. 368]

 

omsloten werd door levensmoede handen

 

- zij was zo licht van leven en zo broos -

 

en u twee woorden als een vloed vermanden,

 

ontlookt gij zacht als een ivoren roos

 

 

 

over de wereld en mijn eigen beemden

 

daarbuiten. Ach, het is zo lang voorbij!

 

Ik zag u weer: wij waren plots geen vreemden

 

nog ééns, maar tevens van elkander vrij.

 

 

 

Ik hield de regelmaat mijns harten tegen,

 

gij waart ontroerend, zo volmaakt ontdaan

 

van jeugd, dat u de wonderbare zegen

 

der schoonheid, rein gewonnen zaad uit waan,

 

 

 

die luwde lijk het licht, mild was geschonken.

 

Wij stonden in de schaduw der herinnering:

 

gelijk ik u zo vaak had toegedronken,

 

hief ik de beker uit de bleke schemering.

 

 

 

Wij gaan nu voort de weg, die wij gekozen

 

en afgebakend hebben: zeg vaarwel

 

nog eens en laat de zilvergouden dromen

 

van vroeger voort u boeien lijk een spel.

 

 

 

JAN VERCAMMEN.