Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 5

[p. 324]

Twee sonnetten

Het zout van het bestaan, het fel pigment
kleurt eveneens de levenloze zaken.
In 't hardste marmer schuilt het dreigement,
't elastische, van steeds geeuwende draken.

Ook de meest stugge brokkelertsen maken
ons met de inwendige wezenheid bekend
In 't minste voorwerp dat we ontwaren waken
de glurende ogen van het element.

Behekst is ieder houtblok; iedre kei
is voor de hersenen een vruchtbaar ei;
uit alles kermt een kreunend miserere.

Een kramp van angsten stuipt door alles heen.
De stoel, de deur, de kaart, de dobbelsteen:
aan 't doodste ding kan zich de geest bezeren.

[p. 325]

 

Waar 't vlokschuim van de tijden samendrijft

 

op 't water van de trage Lethebochten,

 

zal daar van 't leven, dat we als kransen vlochten

 

of vierden lijk een ster haar kreits beschrijft,

 

 

 

geen spoor meer zijn, geen pulver zelfs dat blijft?

 

Wordt, na de telkens wisselende tochten

 

der stof, 't bestaan, dat we als bestendig zochten

 

te stempelen, in het Niet weer ingelijfd?

 

 

 

Laat af, treur niet dat alles gaat ten gronde:

 

die duizend dingen, die uit 't Niet ontstonden,

 

waar ze gestuurd dan in het zuiver Niet?

 

 

 

De schoonste stad is langer niet meer Duren,

 

doch het gewest waar in de voorraadschuren

 

van 't niet-zijn de oogst van 't wezen binnenvliedt.

 

 

 

BERT DECORTE.