Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 5

[p. 146]

Laatste gedicht

Wat ik te zeggen begeer
versterft op mijn lippen,
wat ik te schrijven bedoel
ontsnapt aan mijn pen.

Zoo wil mij van langsom meer
in leegte ontglippen,
met wat ik gevoel,
ook wat ik ben.

Wat uit mijzelven treedt,
wat in mijn stem verluidt,
wat mijn gedachten kleedt,
het breekt mij niet dan lastig uit.

Het is bevreemdend ontdaan
van inhoud die kracht geeft
door zijn reden van ontstaan
die nog achteraf macht heeft.

Ik voel de oude lust niet meer,
die was wel dwaas maar zoet,
te zingen van onrustig bloed
en wat dies meer,

[p. 147]

 

het oud genot, het oude zeer,

 

al even hoe ik 't noem,

 

is het geluk, of is het doem,

 

of is het meer?

 

 

 

Het is een onontkoombre dwang

 

van in muziek gevangen slang,

 

twee oogen van een dier in 't woud,

 

gevangen in een licht in 't hout.

 

 

 

Het dier wordt stijf en stil.

 

Zaak is niet of het anders wil,

 

het is zoo dat 't niet anders kan,

 

het is een ban, het is een ban.

 

 

 

Men zegt, het woord is in 't begin.

 

't Begin is wat verrukte of pijnde,

 

wat ik verafschuw of bemin.

 

Het woord komt pas aan 't einde.

 

 

 

Begin is 't beeld begrepen of gezien,

 

dat uit de diepten opgedoken,

 

zich met mijzelf vereenigt en nadien

 

in 't woord gebaard wordt uitgesproken,

 

 

 

Ik kan mij niet meer goed

 

in woorden dwingen:

 

zij zijn te licht,

 

te ijdel en te dwaas,

 

 

 

ik hoor te diep in mij,

 

maar zonder woorden zingen,

 

ik voel uit diepten mij,

 

maar door een scheemrend waas

 

 

[p. 148]

 

van tranen en van bloed

 

twee trage oogen dwingen

 

te staren in een aangezicht

 

dat mij wel huivren doet.

 

 

 

Het beeld van mijn vermoeden,

 

het doelwit van mijn wensch,

 

het oerbeeld van den goeden

 

en deernisvollen mensch.

 

 

 

Ik kan wat ons nog scheidt

 

niet lachend overwinnen,

 

ik ben nog niet bereid,

 

ik moet mij nog bezinnen

 

 

 

in traagheid van beleid,

 

opstand van mijne zinnen

 

tegen den schoonen strijd

 

met mijzelf te beginnen.

 

 

 

Ik ben niet wat ik lijk,

 

niet wat ik belijd,

 

niet wat ik wil,

 

ik vorder en wijk,

 

word luid en stil,

 

niets en wijd.

 

 

 

Ik weet niet wat des levens spel

 

anderen biedt,

 

ik ben de oorzaak wel

 

van eigen verdriet.

 

 

 

ALFONS WALSCHAP m. S.C. † 1938.