Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 5

[p. 45]

[Gedichten van Paul Rogghé]

Sous-bois te Deurle

Een uur toch kan ik mij hier wennen
In dit van zon doorzeefde bos
Te midden van de droom der dennen,
Op 't groene vloers van glimmend mos.

Hier kan ik rustig gaan verkennen
Een wereld van de mijne los.
Hier voel ik dat ik mij verlos
Van macht en mensen die mij mennen.

En toch hier zijn geen hinden, geen gazellen,
Geen elfen die mij fluisterend vertellen
Over de tover van dit magisch oord.

Slechts diep in mij heb ik vernomen,
Wat mij voor altijd toebehoort,
Dat men bestaat ook zonder doel en dromen.

[p. 46]

Wat zocht ik hier?

Het regent en de verre grassen buiten
Verlaten hun diep groen. Door lind en iepen
Gaan jagend onverwachte winden zwiepen.
De Leie fronst. Luid gaan er kikkers muiten.

Weer zit ik eenzaam achter natte ruiten
Mijn oude weemoed breder uit te diepen.
En langoureus en mild blijft buiten fluiten
Die ene merel. Al mijn ramen kriepen.

Wat zocht ik hier: de zon, de zilverberken,
De lentelucht om mijn arm bloed te merken,
Serene rust en wat vergetelheid.

Slechts van dit alles heb ik hier gevonden:
Het verder branden van mijn diepste wonden
En troosteloos het aanschijn van de tijd.

[p. 47]

‘Au pecheur’ te Deurle

Nog eenmaal zit ik op 't terras
van dit hotel, met blinden aan de ruiten,
Waar kwistig kers en appelbomen buiten
Hun bloesems vlindren over 't gras.

Ik voel de lucht die mij genas,
Ik hoor de winden die hier zachte fluiten
Ik zie de koeien en de stompe schuiten
Langs de rivier. En 'k drink mijn glas

Op de bekoring van dit Vlaamse Eden;
Op de verlossing van een veeg verleden,
Op alles wat mij dierbaar was.

Nog eenmaal sta ik op 't terras
Van dit hotel waar 't licht sterft op de ruiten.
Ik zal maar gaan. Ik moet toch eens besluiten.

[p. 48]

Het onwaarschijnlijk licht

Ach waarom sta ik weer voor dit verroeste hek,
Voor deze tuin verwaarloosd en verwilderd
En voor dit huis al jaren niet geschilderd
Als woonde hier een zonderling, een vrek!

Maar hier woont niemand en het lijkt wel gek
Dat ik toch talm alsof ik werd gemilderd
Door dat vreemd licht dat gelig en gefilterd
Dit eenzaam erf bestrijkt in zijn beperkt bestek.

Maar niet dit zonnig onwaarschijnlijk licht
Houdt mij hier vast, roept mij hier dwingend binnen
Dit hoge huis, verlaten en doodstil.

Hier hoorde ik eens een ijselijke gil,
Speurde ik de dood op een vertrouwd gezicht,
Werd ik voor goed beroofd van hart en zinnen.

[p. 49]

Ik leef hier

Ik leef hier met de raaf, de wielewaal,
De mees, de merel en de vinken.
En 's avonds wacht ik op het pinken
Der sterren na het laatste maal.

Ik luister naar het zacht gekleurd verhaal
Der gele brem en der veronica's
Die blauwen gaan naast de magnolia's
Met witte kelken in gevlamd ovaal.

Ik leef hier met de veerman en de koeier
En praat soms even met een moede roeier
Of zoek vergeefs de kleine krantenventer.

Ik eet, ik drink, ik lig wat of ik slenter
Langs de rivier, het bos, op alle wegen
En kom vermoeid altijd me-zelve tegen.

[p. 50]

Dit is geen leven meer

Dit is geen leven meer. Dit is verkwijnen
In dit egale op en neergaan van de dag.
Altijd luistren naar het raatlen der treinen
Waarvan niet een mij nemen mag.
Altijd die malve en groene vergezichten
Waaraan mijn blik geen einde weet
En dit geduldig wachten op het lichten
Van de avondlamp als een komeet.

Weer branden en verteren in der steden
Diepduikelende en duizelende vaart,
En mij weer wentlen in het hete heden
Dat niet op een verleden staart.
O Hart dat in de gruwelijkste pijnen
Mijn warme bloed hebt uitgehijgd,
Eens zal vergaan dit kreunende verkwijnen
Als gij voor immer zwijgt.

PAUL ROGGHÉ.