Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 4

[p. 1266]

De bronnen van de Seine

Over de vreugden der ontvangenis heb ik geen oordeel
want ik werd geboren vooraleer mijn vader, het hoogland,
zich nederboog naast mijn beminde moeder, de dalgrond,
midden de schaduw en het struweel van dit landschap.
Ook werd ik niet ontvangen door het gave samenvloeien
dier twee zich minnenden, die ieder zwijgend juichten
en zich volmaakten door de mede-deling aan elkander
van hunne naakte vreugden om het lieve leven -
want ik ben niet uit hun wil voortgekomen.
Ik ben ontstaan uit een onzichtbaar lichte,
uit een ongrijpbare en diepe helderheid.
Het hoogland en de dalen van dit landschap
zij dragen slechts de namen van datgene
wat mensen noemen vaderschap en moeder.
Ik ben van hen slechts 't aangenomen kind.
Zij zijn mijn vader en mijn moeder in de tijd
die mensen noemen zó: de niet-oneindige.
Ik ben een kind van lichtheid, van kristallen leegte
die echter vol was van mijn wuivend weten
en niets is sterker dan de vreugde die mij schiep
toen ik geworden ben wat ik nu ben
in zuiver-helle vloeibaarheid en niet meer zwevend:
het diamanten vloeien uit onwezenheid ontsproten
wanneer ik grijpbaar werd en klaar en schoon.
Uit een staag ruisen van veel eenzaamheden
werd ik kristal dat vloeibaar is en levend.
Als niet bestaande kwam ik in de schoot
der ongeziene dingen tot mijn wezen.

[p. 1267]

 

Zo groeide ik aan de onzichtbaarheid

 

tot klaarte die in zich onzichtbaar blijft

 

en ik werd in de aarde, hier, en in de tijd,

 

als bron geboren. Maar mijn moeder heet

 

niet aarde, dal of rust of hartstocht of aanbidding.

 

Mijn moeder heet verlangen, het oneindige.

 

En van mijn vader weet ik niet of hij

 

de vreugde is ofwel de smart, of hij bestaat...

 

Misschien ben ik geboren uit mij zelf

 

of uit de noodzaak steeds mijzelf te blijven,

 

mij te herinneren dat ik, onwezenlijke,

 

tot stand kwam uit de adem van de ruimten

 

diep in de donkerheid der aardse wanden

 

of uit het wasemen der ongeweten eeuwen

 

die waren reeds of die nog zullen komen.

 

Ik werd geboren uit het onverklaarde

 

en ben gedwongen steeds mijzelf t'hernieuwen

 

om d'eigen noodzaak steeds mijzelf te blijven

 

om steeds te zijn wat ik nooit zelf zal weten

 

want ik ben blind van nu af tot het einde

 

maar 'k voel der dingen wezen aan mijn wezen

 

en ik ben bron en stroom en zee voor immer.

 

 

 

Ik weet niet hoe dit worden zal. Maar ik heb vrees

 

te worden wat ik ben: een bron, een stroom, een zee -

 

die anders niets zal zijn dan 't groeien van een vrees

 

want ik ben bron en stroom en monding nu reeds hier.

 

Ik ben mijn eigen wording, zijn en monding hier,

 

ik ben mijn eigen groei en doel terzelfdertijd

 

want ik ben stroom als bron en bron als stroom

 

en ik beleef een vrees omdat ik ben

 

mijn eigen leven in d'oneindigheid reeds hier,

 

vanaf 't ontstaan tot aan de wijde zee,

 

tot ik weer diepe helderheid, ongrijpbaar word

 

en lichtheid, wuivend weten en kristallen licht,

 

geboren uit zichzelf in de oneindigheid:

 

ik ben de dichter die de bron ziet van de Seine

 

en angst heeft, vrees, om al wat kleeft

 

van d'ongeziene dingen aan zijn wezen

 

dat grijpbaar wordt en klaar en schoon

[p. 1268]

 

maar blind van het begin af tot het einde

 

maar voelend aan zijn wezen 't wezen van de dingen

 

want hij is bron en stroom en zee voor immer

 

want hij werd dichter bij de bronnen van de Seine.

 

 

 

J.L. DE BELDER.