Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 4

[p. 1025]

[Nummer 10]

In memoriam patris obiit XI - 1915

I

Geboortehuis met witgespreide bedden
waarin men kind mag blijven èn vergrijzen:
in kamers waar de dood ons scheidde, stijgen
de dromenwingerds die de droefnis dekken.

De maanverlichte nachten van December
bestuiven 't hart met witte as van vlinders.
De vlam verdween. En 't is de trots des winters
die overblijft der dingen die gaan enden.

Maar heilig, van der graven blauwe stenen,
onmeetbaar heeft de schaduw toegenomen.
Het uur der jaren hamert op de toren.
De beker, lijk een mond, gaapt diep geledigd.

1945

[p. 1026]

II

Van pool tot pool, gelijk de kou der eeuwen

bemint het woord de nacht

om aan de trans der haviken te tronen

boven 't gedéerde hart.

Geen haast meer van de lijze, grijze strophen,

maar aan de tombe een hand

die slapen wou onder de lauwerkronen:

- ontwaak niet, zing niet, hand.

En waar de smart haar vuurvast heim kon toveren

boven 't gedéerde hart,

rouwen de stenen, priesterlijke vogels

waar de rivier verzandt.

1947

MAURICE GILLIAMS.