Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 4

[p. 984]

Waanzin

Toen sprak zij Hamlet na: ‘Dit alles is slechts schijn...’
terwijl de gordelriem haar lendenen ontviel
en zij met sidderende vingeren de diepe pijn
weerhield, die als een hongerige lust haar ziel
verschroeide en haar wild en dorstig vlees
met waanzin, angst en strelingen doorjoeg.

Een krekel riep. De nacht was rood als bloed,
toen zij, in plotse overmoed, de blinde vrees
terugdreef en haar armen om mijn lenden sloeg.

Een dor geraamte slechts. Een jammerende kreet
als van een stervend dier. Hier ligt haar kleed.
Hier liggen de sieraden die zij droeg:
wat klatergoud dat vreemd om meelij kloeg.

PIETER G. BUCKINX.