Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 4

[p. 983]

Phaedra

Terwijl de dood haar ogen reeds omving
ontwaakte in haar weer liefdes fluistering,
en alles wat in haar te slapen hing:
't welriekend zaad van liefdes duizeling,
de toverwortel der verzadiging,
sloeg als een laaie vlam haar lichaam uit.

Heerszuchtig, vurig, roekeloos heeft zij
zich neergestort aan deze trotse knaap
wiens bronzen huid geurt naar het morgenkruid.
‘Laat mij mijn droom, laat mij mijn kinderslaap’
roept hij verschrikt en als ontluisterd uit.

Zij klaagt, zij smeekt als een versmade bruid
die in haar dodelijke angst nog slechts begeert
te sterven, te verschroeien, te verzengen
in 't laaiend vuur van haar geschonden bloed,
nu zij zichzelf vernietigt en verteert
in liefdes sombere gloed.