Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 4

[p. 501]

Col legno

Wie laat en stil in de ijle nanacht ligt te waken
en 't wankelweeïg zagen van zijn eigen adem hoort,
vermoedt van de eerste morgen-onrust 't kille naken
die in de nachtgeslotenheid een roze vinger boort.
Nu sluit geen lamplicht nog hermetisch om zijn peinzen,
de dorre angst ront op zijn lippen tot een koortse kreun.
Het lijkt hem of de nacht vergaat in listig grijnzen
en in de schemer 't heimlijk lispelen van een zure deun.

IVO SULS.