Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 4

[p. 306]

Sonnet over het vliegen

Een hoge gast komt elke middernacht
van over zee mijn ijle rust doorronken
en lang nadat zijn bromstem is verklonken
glijd ik nog na verlost van elke vracht.

Een moeder na 't ontglippen van de dracht
rijst niet zo blij van holle lichtheid dronken,
nu al wat weegt is uit de geest gezonken
die zweven mag voor overluchtse jacht.

De sterren in hun kristallijnen sferen
verhelderen zijn ongedwongen vlucht,
doorgonzen hem met zuiverlijk gerucht

doch zullen hem geen hemels wachtwoord leren.
Mij rest een troost, wanneer hij kerend landt,
ben ik Icaris niet en reik mezelf de hand.