Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 4

[p. 305]

Sonnet op de beweegbaarheid

Blind ingevezeld onder muffe grond,
strak bloesems heffend op begrensde twijgen,
met open kelk vol stuifmeel moeten zwijgen
tot bij of bries aandwaalt uit horizont.

Tam ademhalen waar de stamboom stond,
verslensen eer men lafenis kan krijgen,
geen steden zien, geen bergtoppen bestijgen
en nimmer keren tot beminde mond, -

ik dank mijn moeder die mij leden schiep
uit zaad dat mij ontvouwde in vrij bewegen,
mij voeten schonk waarmee ik de aarde afliep.

Ik weet het wel, eens houdt de dood mij tegen
en werpt mij om. Mocht het op zee zijn waar
ik grondeloos ontbonden verder vaar.