Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 4

[p. 304]

Sonnet over de tijd

Seconden binnen mijn gesloten huid,
bestoven al doch nog in bloed geborgen,
ik kan u stollen vóór uw tikgeluid
de bloesem schudt van een vermeende morgen.

Op mijn kadans slechts breekt gij tellend uit,
naar mijn behoef tot maat van lach en zorgen,
uw broos bestaan is mijn goedkope buit,
gij sterft in mij als Dood mijn keel komt worgen.

Ik ben uw eeuwigheid, dit is mijn trots,
ik gun u geen verbond, mijn sterke gril
zal u de slag van 't laatste cijfer wijzen.

Alleen, soms wreekt gij u, wanneer ik plots
mijn vakerig gezicht bezie en ril
daar ge onbewaakt mijn haren doet vergrijzen.